• Een jonge, sportieve collega, gekend om haar gezonde levensstijl, zwanger van haar tweede kindje. Het verdict: acute leukemie. De baby werd op 32 weken gehaald om de behandeling van de moeder zo snel mogelijk te laten starten. De mama moet drie keer zes weken in quarantaine tijdens de behandeling. Tot zover het genieten van de eerste weken met de nieuwe baby.
• Een koppel waarmee we goed bevriend zijn, zwanger van hun vierde kindje. Het derde kindje had een zware afwijking die het noodzaakte de bevalling af te breken. Onderzoeken brachten geen genetische afwijking aan het licht. Helaas blijkt ook de vierde zwangerschap niet te verlopen zoals het hoort en lijkt het scenario van de vorige zwangerschap zich te herhalen.

En daar sta je dan, machteloos, woordeloos. Welke troost kan je bieden in zo’n omstandigheden?

Je hebt het niet te kiezen, in ‘t leven.