Vrijdagavond op babybezoek geweest bij een paar vrienden die we helaas wat uit het oog verloren waren. De laatste twee jaren hadden mijn vriend en ik nog wel kaartjes gestuurd, maar daar bleef het bij. We waren dan ook aangenaam verrast om een geboortekaartje in onze brievenbus te vinden. Het kaartje had ons enkele weken te laat bereikt, wegens een fout huisnummer, maar een barmhartige Samaritaan postte het in onze brievenbus. Bleek dat de vrienden in kwestie consequent al hun communicatie naar het foute adres gestuurd hadden, gelukkig raakte dit wel heel bijzondere kaartje wel bij ons. Als dat geen goeie reden was om de banden weer wat nauwer aan te halen, dan wist ik het ook niet meer.

Dus spraken we af om hun kersverse dochter te bewonderen. Terwijl we vingertjes en teentjes telden stonden we even stil bij het wonder van het leven, zo bijzonder, zo kostbaar, zo breekbaar. Want hun eerste kindje kwam na een voldragen zwangerschap dood ter wereld. Een leven dat afbrak nog voor het begon, maar wel herdacht werd bij deze nieuwe geboorte.

Ik ben zo blij voor hen en in de toekomst zullen we er beslist niet meer zoveel tijd over laten gaan om mekaar terug te zien.