Gisteren zijn mijn vriend en ikzelf eindelijk The Broken Circle Breakdown gaan zien. Doordat we dit jaar niet naar de opening van het filmfestival gegaan zijn, was het er nog niet van gekomen. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwste film van Felix van Groeningen, wiens De helaasheid der dingen ik eveneens op het filmfestival zag. De opmerkingen dat we zeker de zakdoeken niet mochten vergeten, nam ik dan ook ter harte en gewapend met een pakje kleenex trok ik naar de Kinepolis om de hoek.

En ja, het hoofdthema van de film is verlies, maar de afwisseling tussen emotioneel zware scènes en scènes over de ontluikende liefde tussen Didier en Elise waarin er gelukkig ook wat te lachen viel, maakten de film draaglijker dan ik had verwacht. Het leven is nu eenmaal geen rozengeur en manenschijn. Een kind afgeven, moet zowat het ergste zijn wat een ouder kan overkomen en het gebeuren verplettert de liefde tussen Didier en Elise. De film toont dat iedereen anders omgaat met verdriet en hoe groot de liefde ook is, sommige hordes die het leven op onze weg plaatst, lijken zelfs voor de liefde onoverkomelijk.

Ik heb echt genoten van de prachtige beelden en de schitterende bluegrass soundtrack. Ik beschouwde mezelf nooit als een country-fan, maar dit subgenre van de country met enkel snaarinstrumenten en stemmen kon me erg bekoren. Naast puike acteerprestaties afleveren, kunnen beide hoofdacteurs ook geweldig zingen, indrukwekkend.

Al zuigt het einde even alle lucht uit je longen, de film is een absolute must see.