Een vriendin uit de Spaanse les had ons Facebookgewijs uitgenodigd voor de vertoning van ‘Our circumscribed days‘, een film geregisseerd door haar oom.

Ik dacht, hey, een film over Moskou, interessant om de stad wat beter te leren kennen. En ‘t is een kortfilm, als het dan tegenvalt, dan verlies ik tenminste niet te veel tijd, want ik had diezelfde avond ook nog een squashafspraak opstaan.

Door vertragingen bij de nmbs (what’s new), was ik maar nipt op tijd voor de start van de voorstelling. Mijn plan om nog snel op ons appartement een boterham te eten, viel hierdoor in het water. Maar goed, een kortfilm lang honger lijden, dat zou ik nog wel overleven.

Helaas bleek kortfilm een rekbaar begrip. De film duurde een uur en een kwartier en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij van het eerste half uur niet veel is bijgebleven. Een warme en donkere zaal en repetitieve beelden, maakte dat ik al snel zat te knikkebollen. Er gebeurde dan ook bitter weinig in de film die bestond uit voyeuristische beelden van Moskovieten, die ook na het bekijken van de film een enigma bleven.

Het tweede deel van de film ging het iets beter om mijn ogen open te houden omdat er een aantal interessante scènes in zaten: een ruzie tussen een koppel, een dronken zakenman die amper nog op zijn benen kon staan. En to save the best for last: de slotsscène met de wodkadronken filmcrew was geweldig.

De regisseur zei achteraf zelf dat hij weer even moest wennen aan het trage ritme van de film. Al denk ik dat traag in dit geval een understatement is. Beslist geen spek naar ieders bek.