En besefte ik dat ik in een cynicus veranderd ben. Acties zoals Sing for the climate zouden door mijn vroegere geëngageerde persona enthousiast onthaald zijn. Want ja, ik ging de wereld veranderen, helemaal in mijn eentje. Maar kijk, die wereld laat zich helemaal niet zo makkelijk veranderen en een gezellige samenzingactie zal geen grammetje CO2 in de atmosfeer minder opleveren. Integendeel, ik ben benieuwd om te vernemen hoeveel mensen met de auto naar dit event gegaan zijn.

Hoe ouder ik word, hoe donkerder ik het allemaal begin in te zien. De wereld wordt geregeerd door grote internationale bedrijven die veel geld in lobbywerk steken en zo de politici naar hun pijpen laten dansen. Al die goedbedoelde petities en facebookacties, het brengt geen zoden aan de dijk. Een klik is gemakkelijk, zelf iets veranderen aan je levenswijze is een heel pak moeilijker. Want ja, een auto is nog steeds een statussymbool en we kunnen echt niet zonder (ik pleit ook schuldig, alhoewel wij ons exemplaar enkel in het weekend gebruiken).

Het ziet er alvast niet naar uit dat mijn generatie erin zal slagen de wereld te verbeteren, mijn generatie heeft het te druk met zichzelf, doet wat aan samenzang en stort, om het geweten te sussen, wat aan goede doelen (ook schuldig). We kunnen niets anders dan onze hoop vestigen op de kinderen geboren in het nieuwe millennium, misschien zijn zij de altruïsten die we nodig hebben om de wereld te redden.