Hebben jullie dat soms ook? Dat opzien tegen verplichte familiebezoekjes? Het zoeken naar onderwerpen om de ongemakkelijke stiltes te vullen. Het besef dat er weinig gemeenschappelijke grond gevonden kan worden. En als je een partner hebt, verdubbelt dat aantal verplichte bezoekjes ook nog eens. En ja, ze zeggen dat familie belangrijk is, maar ik heb het altijd een beetje moeilijk gehad met het concept dat ik per sé goed moest kunnen opschieten met iemand waarmee ik enkel een paar genen gemeenschappelijk had. De nichten en neven langs de kant van mijn vader, daarmee werd jaren geleden het contact verbroken, hen zie ik nooit meer en, eerlijk, ik heb hen nog nooit gemist.
Sociale verplichtingen
Ik snap wat je bedoelt. Familiebanden garanderen daarvoor geen boeiende meetings. Maar familie zal er altijd zijn. Dus zelfs als ik niet altijd even goed overeen kom met mijn familie, ik ben blij dat ik ze heb. Ik kan het me niet inbeelden hoe het moet zijn zonder familie.
Herkenbaar. De familie langs mijn moeders kant zie ik zelden, inclusief mijn 15 neven en nichten. Door omstandigheden maar ik mis ze niet. De kant van mijn vader staat dichterbij; maar ook daar zie ik vooral de mensen die ik het leukst vind, ik laat me geen verplichtingen meer aanmeten.