In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie,
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Geschreven door John Alexander McCrae (30 november 1872 – 28 januari 1918)
dat gedicht grijpt me altijd naar de keel
Ik hou er niet van want de laatste regels roepen op om verder te vechten. Het is in essentie een oproep tot oorlog “wreek onze dood”. Al zegt Robert Fisk het zoveel beter: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/redactietips/redactietips_2eNiveau/1.632851
@jurgen: Je hebt gelijk, de laatste regels zijn idd een oproep om de strijd verder te zetten. Toch hou ik van dit gedicht omdat het voor mij de essentie weergeeft van wat er in die oorlog (en andere) gebeurde. Jonge gasten die vochten voor een ideaal dat voor hen niet te bevatten viel en die gereduceerd werden tot naamloze lijken op een veld.
@jurgen: dat klopt. Ik stel me voor dat als je in ermbarmelijke aan het front je job als chirurg probeert uit te voeren en je mede-soldaten allemaal ziet sneuvelen, dat je wel moet geloven dat je de “goeie zaak” dient om het uberhaupt vol te houden. Als je begint te beseffen dat je wellicht niet levend terugkeert naar je thuisland, dan denk ik ook dat ik zou vragen aan anderen om de fakkel over te nemen. De gedachte dat je een zinloos gevecht aan het vechten bent lijkt me erger in die context.