Het eerste boek van Haruki Murakami dat ik gelezen heb, is een bizar beestje. Deze magisch-realistische roman valt uiteen in drie delen, waarvan het derde deel enkele jaren later geschreven is dan de eerste twee. En dat merk je aan het verschillende tempo van de delen.
Ik moet zeggen dat ik wat moeite gehad heb met dit boek. Ergens midden in het tweede deel begon de passiviteit van de hoofdfiguur Toru Okada mij verschrikkelijk tegen te steken en heb ik het boek terzijde gelegd. Omdat er onder mijn collega’s echter een hele hoop Murakami-fans zijn, heb ik het opnieuw ter hand genomen tijdens onze Europareis.
En daar heb ik geen spijt van gehad. Ronduit briljant zijn de passages over de spanningen tussen Japan en Rusland in Mantsjoekwo tijdens de tweede wereldoorlog. De scène waarin Murakami beschrijft hoe een Japanner levend gevild wordt door een Mongool behoren tot de grootste horror die ik ook gelezen heb (en ik heb in mijn jonge jaren heel wat horror gelezen). Ik krijg al kippenvel als ik er aan terugdenk. Ook het verhaal van de dierentuin werd op een zeer aangrijpende manier verteld.
In het derde deel laat het hoofdpersonage Toru Okada zijn passiviteit achter zich (hoera!) en gaat hij actief op zoek naar zijn vrouw die op een dag zomaar uit zijn leven verdween. Uiteindelijk wijst alles erop dat ze een duister geheim met zich meedraagt, waar haar broer, een sluwe politicus mee te maken heeft. De rode draad die door het boek loopt, is dat alles met elkaar verbonden is, hoe ver gezocht dit soms ook lijkt. En de hoofdfiguur moet proberen de weg te vinden in dit doolhof van verhalen dat zich in een parallelle werkelijkheid lijkt te bevinden.
Het verhaal van de man die zijn vrouw kwijt speelde, dient enkel als een kapstok om allerlei bizarre personages aan het woord te laten, die allemaal hun verhaal aan Toru Okada vertellen. Het zijn die personages die voor mij het boek het lezen waard maakten. Want of de relatie van Okada en zijn vrouw echt het redden waard was, dat betwijfel ik. Voor mij is het feit dat ik door dit boek te lezen meer te weten kwam over de duistere Japanse geschiedenis tijdens de tweede wereldoorlog een extra reden om tevreden te zijn dat ik dit boek gelezen heb.
Niet meteen het meest toegankelijke werk uit het oeuvre van Murakami, integendeel. Van al zijn boeken vond ik dit het moeilijkste om door te komen. Wel een uiterst bevredigende leeservaring. Zelf ben ik destijds begonnen met Spoetnikliefde, dan Ten zuiden van de grens en helemaal verkocht door Norwegian Wood. Daarna moest en zou ik alles van de man lezen, en kijk ik nu reikhalzend uit naar het derde deel van 1q84.