Na een lekker ontbijt in het hotel trokken we voor de allerlaatste keer richting Stary Rynek in Poznań. Met spijt in het hart, want Poznań heeft echt mijn hart gestolen. Onderweg maakten we een tussenstop bij de kerk van de HH.Maria Magdalena en Stanisław. Alweer een barok pareltje opgedragen aan de almachtige god. De schoonheid van het religieuze erfgoed in Polen is overdonderend, soms op het decadente af.

En toen stonden we weer op de de Stary Rynek en genoot ik met volle teugen van de felle kleurtjes en de stralende zon. We kochten ons een borrelglaasje als souvenir en zochten een plaatsje op het terras van het café recht tegenover het stadhuis. We bestelden een drankje en wachtten samen met een steeds groter wordende menigte toeristen geduldig tot het twaalf uur werd. Klokslag twaalf weerklonk de last post en kwamen uit de klokkentoren van het stadhuis twee witte mechanische geiten die mekaar twaalf keer op de horens namen. Na de twaalfde keer blies nog één keer de trompet, er volgde een applaus en de menigte verspreidde zich.

Aan de geiten is een kleine legende verbonden. In het stadhuis werd een groot banket georganiseerd voor talrijke belangrijke mensen. De kok had het vlees echter laten verbranden. Omdat hij dit niet durfde zeggen, had hij ergens twee geiten gehaald met de bedoeling deze te slachten en hun vlees te serveren. De geiten waren echter ontsnapt en met elkaar slaags geraakt op het balkon van het stadhuis. De aanwezigen vonden dit zo’n grappig voorval dat men prompt besloot een mechanisme met geiten in de klok op het stadhuis te verwerken.

Na de geiten bewonderd te hebben, kochten we een toegangskaartje voor het stadhuis. Als je foto’s wilde nemen, moest je extra betalen. Maar ik heb nog altijd liever dat men hiervoor een faire prijs vraagt, dan dat men om onduidelijke redenen verbiedt foto’s te nemen. In het stadhuis maakten vooral de weelderige plafonddecoraties in de Grote Zaal indruk. Afbeeldingen van voor die tijd exotische dieren als olifanten, neushoorns en leeuwen, mythische figuren en nog veel meer. Zeer mooi.

Na het bezoek aan het stadhuis, aten we onze laatste maaltijd in Poznań. Om de één of andere reden leek het mij wel gepast om een Creoolse soep te nemen, want iets meer dan een jaar geleden zaten we in ongeveer dezelfde hitte in New Orleans en ik had wel zin in iets met een beetje pit. Ik moet zeggen dat Polen heel goed in staat zijn een lekker pittig soepje te maken, boordevol zeevruchten. Een mooi voorbeeld van hoe klein de wereld geworden is: gerechten die buiten de landsgrenzen treden en keukens die mekaar beïnvloeden. Mooi.

We wierpen een laatste blik op het mooie marktplein en we vertrokken met de wagen naar onze volgende bestemming: het Raczyński-Paleis in Rogalin, een tussenstop op de weg naar Wrocław. Ergens midden op het Poolse platteland ligt dit laatbarokke bouwwerk. Niet enkel het kasteel zelf is de moeite waard, bij het paleis is een aparte galerij gebouwd waar de schilderijen van de familie Raczyński tentoongesteld worden. Heel vreemd om op zo’n plaats een perfect onderhouden, van airconditioning voorzien mini-museum te vinden. Erg mooie werken ook, zij het van voor mij grotendeels onbekende schilders, maar dat deed niets af aan de kwaliteit van de werken.

De Franse tuin die achter het paleis is aangelegd, is aan één kant verhoogd om zo een beter uitzicht op het bouwwerk te hebben. Het was er ook opvallend rustig. Buiten ons waren er hoop en al een tiental andere toeristen. Heel leuk om in alle rust van de mooie omgeving te kunnen genieten. Om de hitte de baas te kunnen, dronken we nog een verfrissend drankje (een blueberry shake voor mij en een ijskoffie voor mijn vriend) voordat we weer de wagen in stapten.

Het is trouwens opvallend dat er in Polen zoveel meer vlinders en zwaluwen te zien zijn dan in ons Belgenlandje. Het feit dat grote stukken land nog agrarisch gebied zijn, zal hier ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Toch herinner ik me nog dat in mijn kindertijd onze tuin altijd vol met vlinders zat en zo lang is dat nog niet geleden. Die vlinders ving ik soms en dan stak ik ze in een potje (schande, ik weet het). Nu is een vlinder in België een zeldzaamheid geworden. Of wanneer is de laatste keer geweest dat u nog in België een koolwitje gezien heeft?

Na een lange en saaie rit langs heel veel velden en zo mogelijk nog meer wegenwerken, kwamen we eindelijk in Wrocław aan. Het binnenrijden van de hotelparking bleek een heel avontuur te zijn. Er was een portier wiens taak eruit bestond de hotelgasten van aanwijzigingen te voorzien om hun wagen geparkeerd te krijgen. Ik zweer u, het was millimeterwerk en zonder de hulp van de portier waren we nu zeker nog aan het manoeuvreren.

Ondertussen waren we moe en hongerig en hadden we niet veel zin om de stad in te trekken op zoek naar een restaurant, zelfs al was het stadscentrum maar een blok wandelen van ons hotel verwijderd. We besloten een beetje lui te zijn en te dineren in het hotel zelf. En dat bleek een geweldig goeie beslissing te zijn. Mijn vriend had de ganzenborst op Hamburgse wijze en ik het kalfsvlees gestoofd in wijn en fruitgel. Beide gerechten hadden hun roots in de typische keuken van Wrocław. Bij onze maaltijd genoten we van een glaasje Poolse Riesling. En óf het lekker was.

Na het eten was ons energiepeil weer voldoende gestegen om toch nog iets te gaan drinken op een terrasje op de Rynek. Door het warme weer was het zoeken naar een plaatsje, dat we vonden op het terras van het Chilli Café. Ok, het was er niet bepaald het weer voor, maar ik had voor de reis zó uitgekeken naar de vloeibare chocolade die Polen chocolademelk noemen, dat ik me niet kon inhouden en een Czekolada klasyczna bestelde. Een zoete afsluiter van onze eerste avond in Wrocław.