We laten Berlijn achter ons in de wetenschap dat drie dagen helemaal niet voldoende zijn om de stad goed te leren kennen. Ongetwijfeld zullen we in de toekomst nog wel eens een citytrip maken om onze kennis van deze stad met de vele verschillende gezichten te verdiepen. Laatste wapenfeit in Berlijn: een korte stop bij Slot Charlottenburg. Oorspronkelijk was het plan om ook het museum in dit paleis te bezoeken. Maar een mens moet zich erbij neerleggen dat je nu eenmaal niet alles kan doen in het leven (al blijf ik hardnekkig proberen). Aangezien wij er de voorkeur aan gaven om op een deftig uur in Poznań aan te komen, bleef het bij enkele foto’s van de buitenkant van Charlottenburg…

Het duurde even voordat we met de wagen uit Berlijn waren en we de grens met Polen overstaken. Polen! Het land dat mijn hart stal toen ik negen jaar geleden in hartje winter in een besneeuwd Kraków aankwam na een helse busrit. ‘t Was liefde op het eerste gezicht. Ondertussen ben ik al drie keer in Polen geweest (één keer in Warschau, twee keer in Kraków), dit zal mijn vierde en langste bezoek zijn.

Eerste indrukken van onze rit door Polen: Er wordt druk gewerkt aan de uitbreiding van het wegennetwerk. In Duitsland zagen we al veel wegenwerken, in Polen waren de werken nog iets groter en spectaculairder. Ganse stukken nieuwe autosnelweg werden aangelegd met indrukwekkende graaf-, plet- en andere machines. Helaas zorgde dit ook voor de nodige files. En dat is nooit leuk, vooral niet als je tussen een gans karavaan vrachtwagens moet rijden.

Het landschap is overwegend agrarisch. Waar vind je in België nog ooievaarsnesten op verlichtingspalen? Mijn vriend en ik zijn zulke stadsmensen dat we dachten dat iemand een nepnest bovenop die paal gezet had, tot we de ooievaars zagen bewegen. Ook gespot langs de weg: tippelaarsters, die schaars gekleed op klanten (waarschijnlijk vooral truckers) wachten. Lijkt me geen pretje bij temperaturen van meer dan dertig graden. In Polen kan je langs de kant van de weg niet enkel bevrediging kopen, kleine particulieren zitten onder een parasol hun zelfgemaakte of zelfgekweekte waren te verkopen. Van honing tot aardbeien. Je kan het allemaal kopen.

Blijkt dat Polen ook een grote liefhebbers zijn van tuinornamenten. We zijn ganse bossen tuinkabouters en houten vogelhuisjes gepasseerd. Maar daar bleef het niet bij, liefhebbers kunnen ook olifanten of neushoorns in hun tuin neerpoten. Spijtig dat we zo weinig plaats op ons balkon hebben. Zo’n neushoorn leek me wel wat.

Op tweebaanswegen met druk verkeer langs beide kanten wordt er zonder schroom voorbijgestoken. De voorbijgestokene wijkt uit naar rechts op de pechstrook en de tegenliggers die uit de andere rijrichting komen, wijken op hun beurt ook uit naar de pechstrook en zo ontstaan er even drie rijstroken in plaats van twee. Dit is wel een beetje wennen in het begin.

Door de files veroorzaakt door de wegenwerken, waren we pas rond een uur of vijf ‘s avonds in Poznań. Dat was later dan gepland, maar nog net op tijd om de kathedraal te bezoeken. De kathedraal ligt op een eilandje in de Warta, Ostrów Tumski. In de tiende eeuw verrees op dit eiland één van de eerste hoofdsteden van de Poolse staat. De kathedraal was trouwens de eerste katholieke kathedraal op Pools grondgebied. In de Gouden Kapel liggen de graven van twee van de eerste heersers van Polen, Mieszko I en Bołeslaw de Dappere.

De kathedraal was zeer mooi, maar hét moment van de dag was toch mijn ontmoeting met een Pool, die getrouwd was met een Russische en daardoor zeer goed Russisch sprak. Vóór ons vertrek had mijn vriend me op het hart gedrukt toch vooral geen Russisch in Polen te spreken. Zijn Poolse collega’s hadden gezegd dat, hoewel de oudere generatie het Russisch nog verstaat, je je niet bepaald sympathiek maakt door Russisch te spreken. Spreekt die mens me, na even Pools geprobeerd te hebben, toch wel niet aan in het Russisch, zeker? En daarmee is mijn eerste gesprek in het Russisch met iemand buiten de CLT-cursus een feit. Ik verstond hem redelijk en kon, zij het beperkt, op zijn vragen antwoorden. En hij vond mijn Russisch “heel goed”. :-))

Na deze ontmoeting kon mijn dag al niet meer stuk en hij werd er alleen maar beter op toen ik voor het eerst de Stary Rynek (oude markt) zag met het fabuleuze stadhuis. Echt adembenemend mooi, recht uit een sprookje weggelopen. De veelkleurige huizen die het marktplein begrenzen zijn in bonte kleuren geverfd en allemaal om ter mooist. De inwoners van Poznań beroemen zich er terecht op één van de mooiste stadhuizen van Europa te bezitten.

Het was ondertussen al na zessen en toch was de toeristische dienst nog open. We stapten binnen en werden meteen overstelpt met informatie. Echt nog nooit meegemaakt. Oei, bleven we maar zo kort in Poznań? Dan moesten we toch zeker dit en dit bezoeken. En hadden we de kathedraal al bezocht? En dit is ook de moeite. Nog nooit door zulke enthousiaste mensen verder geholpen. Ze hadden zelfs een gids in het Nederlands met informatie over Poznań. Ongelooflijk. Je voelde duidelijk dat deze mensen trots op hun stad waren en dit graag met ons wilden delen.

Op hun aanraden begaven we ons naar de kelders van de Franciscanerkerk waar we een makieta (maquette) van de middeleeuwse stad Poznań konden bekijken. Voor maar een paar złoty kregen we een klank- en lichtshow en een hele uitleg over de ontstaansgeschiedenis van Poznań. De uitleg was in het Pools, maar er waren koptelefoons voorzien met een Engelstalige uitleg. Het ging mij allemaal een beetje te snel, al die heersers die mekaar opvolgden. Feit is dat Polen, net als België door veel verschillende volkeren overheerst is en dat die overheersers niet altijd even vriendelijk waren voor de inwoners.

Na deze voorstelling liepen we de Franciskanerkerk zelf binnen. We twijfelden even op de trappen of een bezoek gewenst was, maar een vriendelijke Poolse dame wenkte ons dat we zeker binnen moesten komen. “It’s beautiful,” zei ze en dat was dan ook meteen het enige Engels dat ze kende. Ze gaf ons vervolgens een hele uitleg met handen en voeten in het Pools, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er bitter weinig van snapte. Mijn Pools beperkt zich tot “goeie dag”, “smakelijk” en “dankuwel”. Maar de dame was duidelijk al even enthousiast als de werknemers van de toeristische dienst. Al dat enthousiasme werkte gewoon aanstekelijk.

Ondertussen was het ongeveer acht uur ‘s avonds geworden en begonnen onze magen flink te rammelen. Terug naar de Stary Rynek om op één van de vele terrasjes een plaatsje te zoeken om te eten. Ons oog viel op een duidelijk iets chiquer restaurant, met naar Poolse normen duurdere prijzen. Omdat we deze reis nog niet echt chic gegeten hadden, besloten we onszelf vandaag te trakteren op een etentje in Le Palais du Jardin.

Ik koos een voorgerecht met tonijn en mijn vriend ging voor een bereiding met paddenstoelen en kaas. Voor het hoofdgerecht kozen we beiden voor de eend met honing en vijgen (Pierś z kaczki Barbarie w glazurze z klonowego miodu, welon z owoców fig, glębokie Balsamico i szczypta cynamonu). Zowel hoofd- als voorgerecht waren om duimen en vingers af te likken. Heel verzorgd gepresenteerd en zo lekker dat het water me bij het schrijven van dit verslag weer in de mond komt. Bij dit alles dronken we een klein flesje wijn (37,5 cl). Het beste diner van de reis tot nu toe en in totaal (water en een kir royal met schuimwijn inbegrepen) voor slechts 75 euro, mét uitzicht op het magnifieke stadhuis. It doesn’t get any better than that.

Ondertussen was ik al helemaal verliefd geworden op het mooie en vriendelijke Poznań en had ik al spijt dat we de volgende dag alweer moesten vertrekken. Maar ik kom er terug, dat is zeker. En oja, had ik al verteld dat de stad Poznań de Stary Rynek van gratis wifi voorzien heeft?

Om de avond af te sluiten, zochten we een nieuw terrasje op voor een cocktail en, omdat we nu eenmaal in Polen zijn en men in Polen wodka drinkt, een gedeeld glasje Żubrówka als slaapmutsje.