Ik dacht eerlijk gezegd niet dat het mogelijk was, maar de editie van Leuven in Scène van dit jaar heeft al de vorige moeiteloos overtroffen. Uiteraard heeft dit alles te maken met het schitterende weer. Na weken grauw en koud weer, straalde de zon in het Pinksterweekend alsof ze besefte dat ze iets had goed te maken.

De sfeer op Circusbruul was fantastisch, met bestofte voeten begaven we ons van de ene naar de andere act terwijl we struikelden over de gezinnen met jonge kinderen. De act die mij het meest wist te bekoren was Hors Cycles, twee mannen op een fiets die een glimlach op ieders gezicht wisten te toveren. Ook zeer mooi: D’Irque en Fien, Belgisch circustalent om trots op te zijn.

‘s Avonds werden de grote kanonnen bovengehaald. De eigen productie van ARTBOEM en Leuven in Scène kon ik helaas niet bewonderen, wegens echt geen vrij plaatsje meer te vinden op het Hogeschoolplein. Volgende keer een locatie zonder in de weg staand bladerdek? Gelukkig zag ik Neige de Feu van Entre Terre et Ciel al op de vooropening (ik voel de kilte van de uit de grond opstijgende kou nog steeds in mijn botten, meer vuur, alstublieft), want ik hoorde van veel mensen dat het zaterdag en zondag bijna ondoenbaar was om een glimp van de vurige dame op te vangen.

Voala op het Ladeuzeplein was mooi zonder meer, maar bezorgde mij niet dat magische gevoel dat andere acts mij wel leverden deze editie. Of misschien had ik al te veel mooie dingen gezien en waren mijn zintuigen gewoon overbelast.

Over overbelaste zintuigen gesproken, met Fous de Bassin bracht Ilotopie dé meest besproken act van het festival. Iedereen kent ongetwijfeld wel iemand die mopperend is wedergekeerd omdat er door de ongelooflijke massa volk niets te zien viel van het spektakel. En óf er volk was. Na het optreden van Voala vertrok een gigantische mensenmassa richting de zwaaikom. Nog nooit gezien. Met mijn fiets maakte ik deel uit van een lange karavaan die de stad uittrok.

Op voorhand had ik zo mijn twijfels of deze act, die zich toch een stuk buiten het centrum afspeelde, wel volk zou trekken. Boy, was I wrong. Ik hoorde dat er op zaterdag zo’n 20.000 man was en het zou me niets verbazen als op zondag vlot de 30.000 aanwezigen overschreden werd. Wat het voor de helft van het volk quasi onmogelijk maakte om het spektakel op het water te bewonderen. En dat is doodjammer, want het was magnifiek. Vanaf het dak waarop ik stond, genoot ik van wat een scène uit een droom leek: fietsers en auto’s op het water, een drijvend bed en vuurwerk, veel vuurwerk. En last, but not least, een poedelnaakte vent op hakken. Jay!