Dit weekend had ik een interessant gesprek over moeders en dochter en de veel te hoge verwachtingen die die eerste soms van hun nageslacht hebben. Je hebt van die vrouwen van hun dochters niets minder dan perfectie eisen. Een dochter moet een goeie reputatie hebben, slank zijn, slim zijn, knap zijn en liefst van al nog datgene bereiken waarvan de moeder vroeger droomde maar wat ze zelf niet kon bereiken. Zelf had ik ook een beetje zo’n moeder, zij het in een zeer lichte vorm.
Ik hoorde verhalen van meisjes die zich moesten vrijvechten uit de verpletterende invloed van hun veeleisende moeders. Dochters die anorexia kregen, omdat hun moeder erop bleef hameren dat ze te dik waren terwijl ze een volstrekt normale BMI hadden. Moeders die elk aspect van het leven van hun dochters wilden controleren, tot hun bankrekeningen toe, zelfs nadat ze meerderjarig geworden waren.
Waarom? Je kweekt op die manier enkel ongelukkige mensen. Een belangrijk onderdeel van het opvoeden, is beseffen dat je je kinderen ooit moet loslaten en ze de kans geven om hun eigen weg te zoeken, zelfs al is dit een weg die je ze liever zelf niet ziet inslaan. Iedereen heeft het recht om fouten te maken. En wat ik nog het ergste vind, al die moeders hebben het beste voor met hun dochters. Ze beseffen echter niet dat de erfenis die ze hun eigen dochters meegeven verschrikkelijk zwaar om dragen is.
Achja, wat dacht je van vaders en zonen, moeders en zonen, vaders en dochters….. complete opvoedingsrampen gebeuren er elke dag. Vaak zijn de ouders ook al slachtoffers van hun ouders en geven de die erfenis door aan hun kinderen, nu als dader. Ik zie het zo vaak gebeuren, maar wat doe je er aan? Omdat de loyaliteitsbanden zo sterk zijn, komen de kinderen vaak te weinig voor zichzelf op. Het minste wat je kunt doen (en wat wellicht al een levenstaak is), is werken aan jezelf en zorgen dat het je eigen kind niet gebeurt.
ik versta helemaal wat er gezegd wordt en je hebt overschot van gelijk. Tot voor ik kinderen had dacht ik er ook zo over. Nu ik er zelf twee rondlopen heb besef ik de verpletterende verantwoordelijkheid EN invloed die je op je kinderen hebt. Ik vind mezelf verre van een goede vader, maar ik doe wel heel hard mijn best. En probeer maar eens los te laten wat je het meest dierbaarst is. Als je soms beseft hoe moelijk het is om een paar van je lievelingsschoenen definitief weg te gooien, dan kan je je beginnen voorstellen wat het is om je kind los te moeten laten. Gelukkig zijn ze nog maar 4 en 6 en valt het allemaal nogal mee ….
Ik trek me altijd op aan de wijze woorden van P. Adriaansen, die het in de titel van zijn boek goed samenvat
namelijk,
opvoeden is een leerproces ….
Gelukkig heb ik geen kinderen die ik wiens zelfvertrouwen ik kan ondermijnen.