Een nieuwe dag, een nieuw bezoek aan een plantation. Mijn vriend en ik konden vriendin L overtuigen om opnieuw met haar oudste dochter en jongste zoon op pad te gaan. Deze keer waren we beter uitgerust om gezeur in de auto te voorkomen: er werd achterin een dvd-speler geïnstalleerd. De rit verliep in een zalige stilte. 😉

Houmas House was een heel andere ervaring dan de vorige twee plantations die we al bezocht hadden. Het huis was opnieuw ingericht met stukken uit de juiste periode door de exentriekeling die in het huis kocht. Bij de opening van het huis traden zijn twee honden in het huwelijk, volledig op zijn zuiders uitgedost. De foto’s en documenten van dit heuglijke event stonden in het huis uitgestald.

De heer des huizes heeft de herinrichting voortreffelijk gedaan. Er stonden heel wat prachtige stukken uitgestald. Een oude notenkraker, een antiek schommelpaard, oude poppen, een prachtige piano, een verkeerd gestemde harp, prachtig serviesgoed, een vliegenvanger, een oude koffiemolen, enfin, teveel om op te noemen. De gids toonde ons de bijzonderheden met de nodige kwinkslagen. Heel leuke rondleiding.

Opmerkelijk trouwens hoe goed het Engels van kleine F al is. Ze verstond de vragen van de gids zeer goed en antwoordde zelfs enkele keren met mooie zinnetjes Engels. Vooral: “Can I try this?” kwam er vlotjes uit, toen we bij de speelgoedjes uit vroeger tijden aanbeland waren. Kinderen pikken ongelooflijk snel een nieuwe taal op.

Na de rondleiding wandelden we op ons gemak door de prachtige tuin. Een deel van de tuin was herschapen in een (nep) Japanse tuin, met Japans paviljoen, Japanse lantaarns en klaterende watervalletjes. De tuin was echt pico bello onderhouden. Terwijl we er rondliepen zagen we tientallen tuinlieden aan het werk, in de hete zon. De hitte drukte loodzwaar op onze schouders, waardoor we al snel genoodzaakt waren de schaduw van de schitterende eiken op te zoeken. De oudste eik in het park was 450 jaar. zijn machtige kruin bood ons meer dan genoeg schaduw om wat uit te rusten.

We twijfelden even of we zouden lunchen in het park, maar het restaurant daar leek niet erg kindvriendelijk. We dronken nog een mint julep en kropen de hete wagen in, op weg naar de swamp voor een korte wandeling.
Onderweg stopten we in BJ’s, waar ik heel lekkere taco’s gevuld met crawfish at. Gezellig kan je die grote eetfabrieken in de buurt van winkelcentra niet noemen, maar het eten staat snel op tafel, is van goede kwaliteit en ze zijn allemaal voorzien op kinderen. F en K kregen allebei een blad en kleurtjes. Helaas vond K dingen op de grond smijten plezanter dan kleuren.

Na het eten begonnen we aan de wandeling. Al snel zag ik een slang liggen, bijna onzichtbaar opgekruld tussen de bladeren. De slangen hadden zich allemaal verzameld rond een ondiepe poel met water. Al gauw zagen we er nog eentje en dan nog eentje en nog eentje. We zagen een tiental slangen in alle soorten en kleuren. Dit was de allereerste keer dat ik een slang in het wild zag en dan meteen zo veel tegelijkertijd. Geweldig.

Toen vriend K ‘s avonds thuis kwam van zijn werk, gingen we op zoek naar een goed restaurant voor onze laatste maaltijd samen. Het restaurant, waarvan ik de naam vergeten ben, was ok (de porties waren ook hier weer gigantisch), alleen jammer dat de airco zo verschrikkelijk koud stond ingesteld. Een overgang van 36 graden naar 18 graden, gezond kan dat niet zijn. Wat is er mis met de airco een paar graden warmer in te stellen? 26 graden is toch ook een aangename temperatuur om bij te eten? Ik heb de hele maaltijd kippenvel gehad en natuurlijk had ik mijn truitje bij K en L laten liggen.

Amerikanen zijn naar mijn mening alles behalve energiezuinig. De airco’s draaien hier overuren. K en L vertelden mij het verhaal van een Europees koppel dat overdag hun airco afzette om energie te sparen. De buren kwamen daarop vragen of ze misschien financiële problemen hadden. Let op, ik vind airco een fantastische uitvinding en ik zou niet graag bij temperaturen van 40 graden slapen, maar een beetje bewust met energie omspringen zou toch wel wenselijk zijn. Wat een contrast met Europeanen die braafjes alle elektrische toestellen uit het stopcontact trekken om te vermijden dat ze in waaktoestand energie verbruiken.

De kinderen waren niet erg braaf. Waarschijnlijk vermoeid van al die uitstapjes en te weinig slaap. Ze waren lastig, waardoor mama L ook lastig werd. Ik was stiekem opgelucht dat het eten voorbij was. Ook al omdat ik zo langzamerhand verkild was tot op het bot.