Her en der pik ik berichten op van studenten die aan de examens bezig zijn. En hoewel examens voor mij meestal een stressy periode van zelfbeklag waren (waarom ben ik toch niet eerder begonnen? waarom heb ik niet meer gedaan in de loop van het jaar? ik kan het niet! hulp!), mis ik het wel een beetje.
Het had wel iets: samen in een grote aula zitten zweten op een paar blaadjes papier. Klamme handjes bij de mondelinge examens. Het solidariteitsgevoel van “allemaal in hetzelfde schuitje zitten”. De ontlading na een goed examen. De zwoele avonden op kot (in mijn herinnering vallen examens altijd samen met een hittegolf) die doorgebracht werden met alles behalve blokken. Ganse avonden op een terrasje zitten, terwijl je nog zo gezworen had maar één glas te drinken. Blokken op een handdoek in het park (dodelijk voor de productiviteit, geloof me).
Dit jaar is mijn eerste examenvrije jaar sinds mensenheugenis (de clt-examens reken ik even niet mee). Het is slecht weer en ik verdrink in het werk. En dan heb ik even heimwee naar mijn studentenbestaan. Meer bepaald naar de tijd dat ik full time student was. De examenperiodes die ik doorsparteld heb terwijl ik al werkte, waren een pak minder leuk.
Aan alle studenten: veel succes gewenst! ‘t Is ideaal blokweer. 😉
Bwa… Het mag toch wel wat minder regenen en onweren. Daar word je depressief van, en dat ben ik al genoeg in de examens…
Die ontlading is mij jammer genoeg onbekend. Dat studeren op een handdoek ook. Het enige wat ik ken, is stressen, niet kunnen slapen, huilbuien, vriendje stalken, je ergeren aan alles en iedereen. Dus laat die examens maar snel voorbijgaan… en laat de uitslag alstublieft toch niet ál te slecht zijn…
Ik heb eind juni één zwaar examen. En vervloek mezelf nu omdat ik wéér besloten had nog maar eens een vak te volgen. Sinds ik afgestudeerd ben heb ik al meer examens gemaakt dan tijdens mijn studies. Althans, dat gevoel heb ik toch
Ik neem mezelf dus voor volgend jaar géén vakken met examens meer te volgen.