Ik kan het niet meer bijhouden, tegenwoordig. Ik heb constant het gevoel achter de feiten aan te hollen. Haast je, haast je, haast je. Doe dit, doe dat. Angstaanjagend hoe de tijd me ontglipt, hoe ik steeds sneller naar beneden glij op deze roetsjbaan en niet meer kan stoppen. Verder, sneller, harder. Woeps. Alweer een week voorbij. Yikes, alweer een maand voorbijgevlogen.
Make it stop.
Dat van dat hooi en die vork, niewaar?
De dingen gaan trager als je minder doet. Echt waar. Het geeft misschien een nutteloos gevoel, maar een middagje naar de wolken kijken…
Of de sterren, maar dan ‘s avonds.