Vandaag stond de wekker weer om zes uur. Ons bioritme heeft zich ondertussen volledig aangepast aan dit vroege opstaan. We hadden alweer een flinke rit voor de boeg van Darwin naar Kakadu National Park. We stopten onderweg bij het gebouw ‘window on the wetlands’ dat een overzicht biedt van de flora en fauna in dit gebied en ons aangeraden werd door de reisgids. Viel wat tegen. Het was voornamelijk op kinderen gericht en kijken naar plaatjes van beestjes en plantjes is lang zo leuk niet als de échte exemplaren bewonderen. We liepen er snel door en vervolgden onze rit.

Een paar minuten later stopten we bij de Adelaide River. We kochten een kaartje voor de Adelaide River Queen Cruise en zochten een tafeltje om te wachten tot onze boot vertrok. Het eerste tafeltje waaraan we gingen zitten, werd meteen afgekeurd door mijn vriend. Hij zat nog maar één seconde op zijn stoel toen hij plotseling rechtveerde: “Yikes, er liep een spin over mijn voeten!” Nu moeten jullie weten dat mijn vriend niet zo dol is op spinnen (ik ben degene die deze beestjes moet vangen of dooddoen) en bovendien wonen in Australië de meest giftige exemplaren ter wereld. We zochten maar snel een ander tafeltje uit. Ver van de tenenkruipende spin.

De cruise op de Adelaide River was een ware belevenis. De bestuurder van de boot stopte zodra hij een krokodil in het oog kreeg. Als krokodillen zwemmen, zie je enkel twee oogjes boven het wateroppervlak uitpiepen en een V-spoor dat veroorzaakt wordt door de zwembeweging. Krokodillen kunnen ook enkele uren onder water blijven en dan zijn ze natuurlijk volledig onzichtbaar voor ons. We waren nog geen vijf minuten vertrokken of de eerste oogjes kwamen al onze richting uit. De boot stopte en de bestuurder haalde een lekker stuk rauw varken uit zijn frigobox. De bestuurder bevestigde het stuk vlees aan een touwtje aan een stok en hing de stok buiten boord, niet zonder ons eerst uitdrukkelijk te waarschuwen om vooral geen ledematen buiten de boot te steken.

De krokodil was duidelijk bekend met dit trucje. Hij sprong uit het water om het stuk vlees te pakken te krijgen. Indrukwekkend. Ik wist helemaal niet dat deze beesten zo hoog konden springen. Een krokodil kan met bijna zijn volledig lichaamslengte uit het water springen. Het lichaam van de krokodil vormt dan een hoek van negentig graden met het wateroppervlak, enkel het puntje van hun staart is nog in het water. Fang, zo heette onze eerst krododil, gaf ons een mooie demonstratie van zijn spingtechniek. En na enkele pogingen had hij het stuk vlees te pakken. Fang blij en de toeristen die het ene fotootje na het andere genomen hadden ook blij.

Zo ontmoetten we op deze cruise nog enkele krokodillen, waaronder Stumpy, een dik zwart exemplaar dat volgend onze begeleider zo’n tachtig jaar oud zou zijn. Stumpy had wel zin in een stukje vlees, maar hoog springen was aan hem niet meer besteed. De ouderdom, weet u wel. De begeleider stuurde de boot naar de kant en lokte Stumpy met wat vlees de modderige rivieroever op zodat we zijn lijf volledig konden bewonderen. De littekens van gevechten met vroegere rivalen waren duidelijk zichtbaar op zijn zwarte rug. wat een magnifiek beest.

Ter afsluiting voerden we nog wat stukjes vlees aan de whistling kites, roofvogels die hun prooi in de vlucht opeten. Al fluitend stortten deze vogels zich naar beneden om de hapjes op te vangen die naar hen gegooid werden. Fantastisch. De cruise duurde een uurtje, maar het was echt een onvergetelijke ervaring.

Onze middagpauze brachten we door in de Bark Hut Inn. We aten er een rundsburger die erg goed smaakte ondanks de hitte (een etablissement zonder airco, nog niet veel gezien). Het interieur van de Bark Hut Inn was redelijk donker en had mooie houten zitbanken en een authentieke jukebox. Er hing een sfeertje van voorbije tijden. Modern element in de inrichting: een tv die zonder geluid de eerste resultaten van de presidentsverkiezingen in de VS toonde. Mijn vriend en ik staarden samen met een Australische dame die haar liefde voor Obama verklaarde een tijd naar het scherm. Het zag er goed uit voor Obama. Zou het Amerikaanse volk dan eindelijk wijzer geworden zijn?