Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo’n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw “vriend van yab”, want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.
"Uwe man"
Ik ben ook niet getrouwd en zal het ook niet rap zijn, maar ik ehb geen problemen met het feit dat mensen mijn realtie willen bestendigen met ‘ouderwetse’ en dus door iedereen gekende woorden als ‘mijne man’ of ‘uwen echtgenoot’.
Meningen verschillen 😉
Zoals je weet trouwen wij ook niet (al gaan we deze maand wel wettelijk samenwonen, kwestie van alles beter geregeld te hebben voor Ella).
En ik heb me daarvoor nog nergens moeten verantwoorden, behalve in de VS waar een of andere jonge ingenieur dat *not done* vond.
Net als mijn schoonmoeder die vorige week op familiebezoek was in New Orleans en daar ook allerhande lastige opmerkingen kreeg over haar dochter die ongetrouwd bevallen was.
@Anne: Ik ben van het principe: juist is juist.
@goya: Er heeft, voor zover ik weet, nog nooit iemand mij afkeurend bekeken omdat ik niet getrouwd ben. Alleen stoort het mij een beetje dat veel mensen er automatisch vanuit gaan dat je een relatie moet bestendigen met een huwelijk. Alsof zonder huwelijk je relatie minder waard zou zijn. Juridisch hebben we er natuurlijk voor gezorgd dat, moest er één van ons beide iets overkomen, de andere niet in de kou komt te staan.
Trouwen hoeft voor ons ook niet en zal er bijgevolg dus ook niet van komen, maar anderzijds : na een tijdje wordt het wel praktischer/aangenamer om je wederhelft toch aan te spreken als “mijn man”. Ik ben nog niet op dat punt aangekomen – na twee jaar en een beetje klinkt “vriendje” nog steeds gezellig – maar ik kan mij voorstellen dat ik gaandeweg toch ook zal overschakelen op de traditionele variant, boterbriefje of niet.
Kwestie van volwassen worden ofzo, een onbewust einde van het “vriendjes”-tijdperk?