Ik heb nog geen berichtje aan de eerste schooldag gewijd, omdat de derde september voor mij business as usual was. Geen spannend uitkijken naar nieuwe vriendjes, geen zorgvuldig ingepakte boekentas met nieuwe pennen en nieuwe schriften, geen bang afwachten of de klastitularis wel zou meevallen, geen bergen boeken om te kaften. Nope, niks bijzonders te melden. Toch was de derde september voor een paar mensen in mijn omgeving wel een speciale dag. De vriendin van mijn broertje is officieel aan haar stage in Utrecht begonnen en de zus van mijn vriendje is sinds maandag aan haar eerste job als lerares in het middelbaar onderwijs begonnen. Spannende momenten. Nieuwe ervaringen en indrukken in ‘t vooruitzicht.
En dat mis ik: het gevoel aan iets nieuws te beginnen. De spanning van een nieuw schooljaar, een nieuwe job, een nieuw begin. Mijn leven is na de verhuis naar ons appartement in een soort van definitieve plooi gevallen en soms ben ik niet zeker of ik dat wel wil. Waar is de spanning? Waar is het avontuur? Het leven wordt zo voorspelbaar. Je hebt bepaalde keuzes gemaakt die het pad dat je volgt, uitgestippeld hebben en van dat pad afwijken wordt moeilijker en moeilijker. Of misschien heb ik er gewoon het lef niet voor. Want zeg nu zelf, het vergt niet veel moed je te settelen in een bepaald patroon. Eruit breken, dat is een ander paar mouwen. Versta me niet verkeerd, het is niet dat ik ontevreden ben of zo. Maar wat is er aan de andere kant van de heuvel? Wie weet is het gras daar wel groener?
Voorlopig blijft het voor mij echter business as usual. Zelfs de studie die ik dit jaar had moeten afsluiten, zal ik volgend jaar in de vorm van een drietal vakken met mij mee blijven sleuren. En mijn agenda, tja, ik weet al tot eind november hoe ik mijn weekends zal doorbrengen. Avontuur, ‘t zal voor een andere keer zijn.
aontuur spanning eruitbreken, dat zijn zo’n holle woorden soms. en soms weet een mens niet wat hij wil, maar hij heeft precies wel het gevoel dat hij iets anders wil dan wat zijn leven nu is of hoe het nu loopt terwijl er vele dingen zijn die hem gelukkig maken
de moeilijke vraag is: wat vor spanning of wat voro neiuws zou je dan wel willen?
en dan daarmee direct verbonden: zul je tevreden zijn mocht zich dat voordoen of wordt het weer iets anders?
ben je op de vlucht of wil je va het een naar het ander om bepaalde permanent latent aanezige dingen latent te houden?
pieuw, er zat duidleijk iets in mijn koffie daarnet!
Verken zelf eens nieuwe horizonten, desnoods hobbymatig. Voor het avontuur en het doorbreken van de sleur moet je je willen/kunnen/durven openstellen.
Ook ik wens vaak dat het weer eens ‘spannend’ wordt, er weer eens iets nieuws opduikt. Een reisje (bijna) winnen (zie blog, google op ‘donna’), een examen meer of minder moeten doen, een werk een week eerder afgeven maar of het nu iets leuks of eerder een longontsteking of de dood van een vriend is, telkens opnieuw wens je ‘het gewone leven’. Pas als er iets verandert, besef je hoe goed het was…
Ik droom nu van Kerstmis maar op de dag zelf…
Ik hoop dat je geluk kunt vinden in het hier en nu: ik probeer het steeds intenser omdat ik anders vrees ik nooit gelukkig zal worden.
Liefs
Ik ga daar precies ook wel moeilijk mee hebben, en eerlijk gezegt zie ik me nooit ni gaan samenwonen met iemand…
@menck: Ik heb geen tijd meer om er nog extra hobby’s bij te nemen. Ik slaap nu al zo weinig…
@daphné: Ik denk dat je de nagel op de kop slaat. Ik heb het moeilijk met het geluk in het hier en nu vinden. Terwijl ik wéét dat ik niks te klagen heb, blijf ik worstelen met dat “meer, hoger, beter, sneller”-gevoel. Bewustwording is de eerste stap naar verandering, zeker?
@jeronimo: Stiekem aan de drugs gezeten? 😉
@tine: Wel, op jouw leeftijd zag ik me dat ook niet doen. En zie nu. 😉