Eergisteren heb ik even een sprongetje in de tijd gemaakt. Neen, niet met behulp van de teletijdmachine van professor Barabas, maar door simpelweg naar de Revue te gaan. Laat ons zeggen dat dat laatste keer toch enkele jaartjes geleden was. Dit jaar had ik echter extra motivatie om te gaan kijken: er was mij een gratis drankje beloofd (dat ik niet gekregen heb, snif, snif) en er deden uitzonderlijk veel vrienden en kennissen mee, zowel voor als achter de schermen.

Tot mijn grote opluchting werden nog steeds the usual suspects door de studentjes geparodieerd: de prof met de voorliefde voor boerenpaarden en de zware allergie voor water en doucheproducten, zijn trouwe sidekick, gever van hetzelfde vak en spline-enthousiast, de scheikundeprof met het Franstalige accent, de architectuurprof met de seksueel getinte achternaam, de fietsende decaan met het hoge stemmetje en de éminence grise, al jaren op emeritaat, maar nog steeds niet van cantussen weg te slaan. Het lijkt wel alsof de jongere generatie proffen niet interessant genoeg is om te parodiëren. 😉 Dé sterrol van de avond was dit jaar trouwens weggelegd voor een niet-prof. Iedereen die ooit in Leuven gestudeerd heeft, zal al wel eens van Mark Peeters gehoord hebben, zeker? De man die gelooft dat ruimtevaart FAKE is en dat vrouwen maar beter de pil laten links liggen.

De regisseur van de revue was er trouwens in geslaagd de one and only échte Mark Peeters te laten opdraven. Naar het schijnt heeft hij zich te pletter gelachen met de capriolen van de proffen en zijn alter ego op het podium. Ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem aan te spreken tijdens de pauze. Ik stelde mij voor als fangirl van het eerste uur. Wat mij op een hoop achterdochtige blikken kwam te staan. Blijkbaar is de man een beetje paranoïa en vond hij het Bijzonder Verdacht dat ik wist wie hij was…

Oja, ik ben er weer in geslaagd geïnterviewd te worden. Alsof er nog niet genoeg domme filmpjes van mij op het internet circuleren.