Dinsdagavond ben ik samen met de eminente Jeronimo naar “Das Leben der Anderen” gaan kijken. Omdat filmkijken met een lege maag voor storende nevengeluiden zorgt, zijn we eerst iets gaan eten in een Vietnamees restaurantje dat “De Blauwe Lotus” heet (jaja, ik ben in een boek van Kuifje gaan eten). Qua prijskwaliteitsverhouding zeker een aanrader. De porties waren zelfs een beetje aan de grote kant. (Al vond Jeronimo zijn kip een beetje te droog, ‘t was misschien al een oud beest. 😉 )

“Das Leben der Anderen” is trouwens een echte aanrader. Het verhaal speelt zich af in het vroegere Oost-Duitsland, in een tijd dat je zelfs door je partner bespioneerd kon worden. De grauwheid en lelijkheid (die vierkante autodozen, die grijze flatgebouwen,…) druipt ervan af. Vooral de figuur van Stasi-commandant Gerd Wiesler was ongelooflijk goed neergezet. Ik kende de acteur Ulrich Mühe niet, maar was onder de indruk van zijn prestatie. Langzaamaan zie je hoe deze onkreukbare mens, die eigenlijk een zielig leven heeft en alleen maar in functie van zijn job leeft, begint te twijfelen aan zijn onwrikbaar geachte overtuiging. Schitterend.

Ongelooflijk hoe het systeem van het communisme tot zulke excessen geleidt heeft. Ik kan met niet voorstellen hoe het is te leven onder een regime waar je elk woord moet wikken en wegen, waar één verkeerde uitspraak je in de verhoorkamer van de Stasi kan brengen. Brrr. Lang leve de democratie.