Hopelijk geeft hij de pijp nu voorgoed aan Maarten. (Of eender welke uitdrukking joden hiervoor gebruiken.)

Ik maak niet vaak reclame voor andere blogs, simpelweg omdat er zoveel blogs de moeite waard zijn om te lezen en ik niet wil discrimineren.

Maar soms kom je een blog tegen die je even doet stilstaan. Dit is er zo eentje.

Thoughts from the girl next door. Yeah right, naast mijn deur woont toch geen jongedame die al zoveel van de wereld gezien heeft.

Jaja, het laatste weekendje-weg voor de vakantiemaanden zit er weer op. En naar goede gewoonte vlogen de uren veel te snel voorbij. Stop achttien personen (en een baby) in een huisje ergens in de Ardennen, in een dorpje vlakbij de grens met Frankrijk (Momignies genaamd), doe er wat schitterend zomerweer (afgewisseld met wat lokale onweders), een hoop spelletjes (Weerwolven!), wat geocaching, veel drank, gigantische hoeveelheden vlees voor op de barbecue (ik ben altijd te enthousiast als ik zoiets organiseer, met als gevolg dat we twee dagen hebben kunnen eten van de hoeveelheid vlees die ik had besteld) bij en je hebt een recept voor veel plezier.

Alleen jammer dat ik tijdens de weekendjes die ik zelf organiseer, zo weinig slaap. ‘k Wil altijd tot het laatste opblijven, maar ben ‘s ochtends dan weer veel te vroeg wakker omdat ik nog vanalles wil doen voordat de rest wakker is. Maar ik kan tevreden zijn: het weekend was een daverend succes. We hebben meteen onze afspraak vernieuwd voor volgend jaar!

Of toch niet? ‘t Is hier veel te warm en te benauwd, was ons eerste gedacht toen we de Downtown Jack binnenstapten, gisterenavond iets na achten. Gelukkig dachten onze vrienden C en M er ook zo over. Het poolidee werd snel begraven en vervangen door een terrasje-met-een-cocktailidee. Mmm, Strawberry Daiquiri.

Net een superlekkere paëlla achter de kiezen, mij voorgeschoteld op het terras van Charly’s aan het Martelarenplein. Paëlla lijkt zo’n simpel gerecht, maar de écht goeie paëlla’s zijn zeldzaam. En dit was er zo eentje. Met échte stukken kip, de rijst perfect gekookt, zacht en plakkerig en mooi bruinig geel. En als top of the bill: kreeftenscharen.

Nu moet je weten dat ik op restaurant liefst mijlenver weg blijf van kreeft, niet omdat ik het niet lekker vind, maar omdat ik een beetje opzie tegen dat gevecht met het exoskeleton. Maar nu kon ik moeilijk anders. Ik kreeg een tang en een visvorkdingetje bij mijn bestek en hup, prutsen maar. Al bij al heb ik al te grote ongelukken weten te vermijden en is het merendeel van het kreeftenvlees in mijn maag beland. Lekker.

En nu ga ik poolen.

Nieuwe update. To be continued?

Vorige afleveringen in deze reeks:
Sharon
De gezondheidsproblemen van Sharon
Hersenbloeding
Hoe…
In onze reeks…

Ik ben al meer dan een week van plan om een kort samenvattinkje te schrijven van ons bezoek aan vrienden in Den Haag, maar het kwam er niet van. Bij deze is dat dus rechtgezet.

Zaterdag op tijd vertrokken vanuit Leuven en twee uurtjes later stonden we al aan het huurhuisje van onze gastheer en gastvrouw. Zelfs de omleiding was er niet in geslaagd ons van de wijs te brengen. Gezellig samen gegeten, al dadelijk een flesje wijn gekraakt en de stemming zat er goed in. ‘t Was ondertussen al bijna een jaar geleden dat we L en E nog eens gezien hadden. Tja, een ritje naar Den Haag, dat onderneem je natuurlijk niet elke dag.

Na de middag zijn we wat gaan rondslenteren in Den Haag. Persoonlijk hoogtepunt voor mij: het Internationaal Gerechtshof. Vanop een afstandje bewonderd, want we mochten er natuurlijk niet in. Het was er erg rustig. Alleen een volhardende protesteerder van de Falun Gong stond eenzaam met zijn spandoek op het plein voor het Gerechtshof.

Enkele koffietjes later (niet voor mij, want ik lust dat niet, maar onze gastvrouw had een lichte caffeïneverslaging) was het tijd voor het avondeten. L en E hadden gereserveerd in restaurant It rains fishes. Een goeie keuze, want de visgerechten waren werkelijk subliem. Alleen de witte wijn viel mij wat tegen. Te zoet naar mijn smaak. We hebben het na het eten niet meer al te laat gemaakt, zodat we allemaal voor middernacht in bed lagen.

De volgende dag uitgebreid ontbeten en daarna vertrokken naar Delft, een schattig stadje met ongelooflijk veel kerken per vierkante meter. Gekuierd, een koffietje gedronken, gesjellig. ‘s Middags een pannenkoekje gegeten en daarna naar het strand. Lekker uitwaaien en de kitesurfers bewonderen. Dat lijkt me nu nog eens een leuke sport. Vooral die kick die je krijgt al je sprongen maakt en door de lucht vliegt. Alleen hebben we wel erg veel surfers nogal pijnlijke landingen zien maken.

We sloten ons bezoekje af met een eenvoudige maaltijd bij L en E thuis. “Eenvoudig” volgens L en E, want ik zou mij, met mijn beperkte kookkunsten, niet aan geflambeerde scampi durven wagen. Het smaakte alleszins hemels.

Een paar foto’s van ons weekendje:

Deze ochtend toen ik uit het station kwam, regende het zowaar. Een verfrissende gewaarwording.

Eén ding staat vast: volgend jaar zorg ik dat ik vrijaf heb de dag nadat ik naar de Gentse Feesten ga. En dan feest ik tot de zon opkomt.

‘k Ga, als ik seffens middagpauze heb, wat in de zon warmte moeten gaan opzuigen. Met mijn slaapkop deze ochtend (god zij dank had de trein vertraging, want anders had ik hem gemist) ben ik vergeten een truitje mee te nemen en zit ik hier nu al de ganse voormiddag te bibberen. Lang leve de airco!