Daarstraks (na lang zeuren en zagen) ben ik erin geslaagd mijn vriend zover te krijgen om (zeer tegen zijn zin) een kledingszaak te betreden. Resultaat: na welgeteld twintig minuten winkelen drie nieuwe broeken, een t-shirt, een polohemdje en een gewoon hemd. Allemaal in de solden. (En voor mij een nieuw rokje en een nieuwe bloes, nieuwe collectie, of course.)
Met dank aan de supergoeie winkelmevrouw. (“Wel een klein maatje, he meneer.”)
Is mijn stopwoordje en het wordt hoog tijd dat ik daar vanaf geraak.
Ha, eindelijk eens een weekend waarin wat uitgerust kan worden. Ok, gisteren wel naar een trouw geweest, maar we lagen toch al om drie uur in bed én we konden vandaag lekker uitslapen (tot we om kwart voor elf wakker gemaakt werden door het onaangename geluid van een slijpschuif). Straksjes naar de barbecue voor mijn bomma haar verjaardag en dat is het voor dit weekend. Eigenlijk moesten we vanavond nog naar een andere trouw, maar wegens de dubbele boeking met het verjaardagsfeest van mijn bomma heb ik dat afgezegd.
En morgen doe ik de hele dag niks! Behalve…
Op mijn hoofd. Een ongelukkig gevolg van een passionele ontmoeting tussen mijn hoofd en de rand van de openstaande kastdeur, zonder dat ze hiervoor mijn toestemming gevraagd hadden. Tsss.
Na lang zeuren heb ik dan toch iemand bereid gevonden om gisteren met mij United 93 te gaan zien. Natuurlijk is het verhaal bekend en natuurlijk weet je hoe het zal aflopen, maar dat neemt niet weg dat deze film je helemaal meezuigt in zijn maalstroom. Feiten zijn honderd keer angstaanjagender dan fictie. Een film met impact. Gaat dat zien.
Ja mensen, het is daar nog steeds oorlog. Het kleine meisje in mij dat vroeger zo enthousiast in de mis over vrede zong (jaja, we hebben allemaal van die fases in ons leven) en er rotsvast van overtuigd was met eigen handen mee te werken aan het bewerkstelligen van die vrede, sterft elke dag een beetje meer.
Tourwinnaar Floyd Landis heeft tijdens de Tour positief getest op het hormoon testosteron. Dat heeft zijn ploeg Phonak bekendgemaakt.
‘t Zat er natuurlijk aan te komen…
De site van Phonak heeft het ondertussen blijkbaar begeven.
Ik loop al een dag of vier rond met twee enorme dikke rode bulten op mijn kuitbeen. Dat op zich zou nog niet zo erg zijn, ware het niet dat die rotbulten ook nog eens verschrikkelijk hard jeuken. Ben zelfs al een keertje ‘s nachts wakker geworden van de jeuk.
En wat lees ik nu in dit artikel van de Standaard?
De huismug steekt thuis, dan krijg je een doorsnee muggenbult. Ben je in het bos of op de camping, dan kun je gestoken worden door een andere soort, die bijvoorbeeld in een moeras woont. Daar kun je veel meer last van hebben. Je krijgt een schijf onder de huid of een veel grotere bult dan normaal.
De vermoedelijke schuldige is een moerasmug! Wat doet die in mijn slaapkamer in hartje Leuven? Meestal laat ik mij gewoon steken, als je niet te hard jeukt is dat bultje na een dagje weg. En van het gezoem heb ik niet zoveel last omdat ik met een chronisch slaapgebrek worstel en daardoor meteen als een blok in slaap val.
De bulten die ik dit jaar al verzameld heb, zijn echter van een ander kaliber. Een ganse week krabplezier en het duurt meer dan twee weken voordat de bult en de bijhorende rode plek volledig verdwenen zijn. Not funny.
Dus heb ik de grove middelen bovengehaald en smeer ik mij elke nacht in met een anti-muggenproduct met DEET. Tot hier en niet verder!