Ik wilde eigenlijk nog bloggen over die zeer goeie beslissing van het Arbitragehof, maar anderen zijn mij voor geweest. Applaus voor het Arbitragehof!

Uit de Standaard:

Een federale rechtbank van Texas heeft een boete opgelegd van 10 miljoen dollar aan een jongeman die beschouwd wordt als de wereldwijde ’koning van de spam’, dat is de naam voor ongevraagde e-mails. ,,Spam is een van de grootste problemen waarmee computergebruikers mee geconfronteerd worden”, verklaarde de Texaanse minister van Justitie Greg Abbott in een persbericht, waarin ook het verdict stond.

Ha! Net goed! Weg met spammers!

Deze middag een terrasje gaan doen met één van mijn beste vriendinnen uit mijn studententijd. En ja, ze had groot nieuws. Ze is zwanger van haar eerste kindje. ‘k Zal al maar genoeg speelgoed voorzien om al die kindjes bezig te houden op mijn toekomstige feestjes. 😉

Mijn laatste postje over Leuven in scène is meteen ook een schaamteloze poging om de bezoekersaantallen wat op te krikken. 😉

Het moet gezegd. Bij de Café de la Gare op het Martelarenplein hebben ze verdorie goeie sangria, zelfs al kennen ze er het verschil niet tussen een croque madame en een croque cheval. De porties sangria zijn er lekker groot met keiveel fruit. Fruit == goed, vooral als het in sangria zit. 😉 Enige probleem is dat ik na twee grote glazen sangria nu geweldig veel zin in seks heb en mijn vriendje is helaas op stap met de mannen van zijn werk.

PS: Jaja, ‘k weet, het is blok, ‘t zijn examens, maar hey, we hebben het goeie weer al veel te lang moeten missen.

Wel, wel, het is al juni, zeg. En zitten we nu al op ons balkon te genieten van het uitzicht van ons nieuw appartementje? Ik dacht het niet.

Ik denk niet dat er veel mensen om de dood van deze terrorist zullen rouwen. Maar zal zijn dood een kentering teweeg brengen in Irak? Betekent dit het begin van het einde voor het sektarisch geweld? Afwachten.

Toen ik vandaag terug kwam van mijn werk, overviel mij in het station van Leuven opeens een overweldigende goesting in pannenkoeken. Dus ik zeg tegen mijn vriend: “Hey, nu overvalt mij zomaar opeens een overweldigende goesting in pannenkoeken. Laten we naar het pannenkoekenhuisje in de Brusselsestraat gaan!” Een klein omwegje langs de biologische markt op het Martelarenplein (snif, de aardbeien waren niet te koop) en een chocolade soja-ijsje later (ja, ik kon het niet laten), begaven wij ons op weg naar de Brusselsestraat. De zon scheen, er stonden tafeltjes buiten en ik had geweldig zin in een pannenkoek met warme chocoladesaus. Mijn vriend nam een hartige pannenkoek, wat natuurlijk ook lekker kan zijn, maar my sweet tooth haalde de bovenhand vandaag.

We hadden net onze pannenkoeken gekregen, toen er een bevriend koppel langs slenterde, die, jullie raden het nooit, ook geweldig veel zin hadden in pannenkoeken. Ze schoven aan bij ons tafeltje en bestelden op hun beurt een pannenkoek. Fijn gebabbeld over koetjes en kalfjes (zoals daar zijn papers voor journals schrijven en doctoraten afleggen), toen Z opmerkte: “Hey, moeten jullie je punten van Italiaans niet ophalen vandaag? Wij hebben een kameraad die vandaag zijn punten kreeg.”

Wij: “Euh… Ja, dat kan goed vandaag zijn.” Helemaal vergeten natuurlijk.
Voor die éne keer dat ik iets niet in mijn Treo zet… Mijn vriendje had de datum en het uur opgeschreven en ik had nog deze week aan hem gevraagd wanneer het was, maar tja… Wij in zeven haasten afscheid genomen van het koppel (gelukkig hadden we onze pannenkoeken al achter de
kiezen) en hup naar het CLT. ‘k Wilde toch wel graag weten hoe we het er nu vanaf hadden gebracht en we hadden bovendien aan de juffrouw beloofd om haar niveautest uit te proberen.

We waren nog net op tijd. Ik was best tevreden met mijn punten. ‘k Had het veel beter gedaan dan vorig semester (misschien zat het feit dat ik nu vlak voor het examen Italiaans geen rechtenexamen van vijf uur had moeten afleggen daar voor iets tussen). En wat de punten van mijn vriendje betreft, wel, zolang hij maar goed in bed is, he. ]:-)

Gisteren zijn mijn vriend en ik op bezoek geweest in het nieuwe appartementje van mijn vriendin B. Ze heeft eindelijk haar boeltje bijeen gepakt en daarmee heeft ze de deur van haar relatie nu definitief achter zich dicht getrokken. En ze zag er verdorie goed uit. Helemaal blij dat de knoop was doorgehakt. En ook de kindjes leken zich goed aangepast te hebben aan de nieuwe situatie.

We hadden afgesproken dat we pizza zouden meebrengen, want dat lusten de kindjes ook graag. Dan moest ze geen speciale inspanningen doen om eten voor ons te voorzien. Want het leven als mama alleen met twee kleine kindjes is niet evident. Ze was heel blij dat we er waren. Dat ze eens van face to face haar hart kon luchten. We hadden eigenlijk al wat eerder tijd moeten vrijmaken om haar nieuwe appartementje te gaan bezoeken, maar ‘k zag er wat tegenop. Het lijkt me allemaal niet eerlijk verdeeld: ik heb een goeie relatie, een goeie job, binnenkort (allez, we blijven hopen) een splinternieuw appartement en zij zit in zo’n situatie. Gelukkig houd ze de moed erin.

Momenteel doen zij en haar vriend beroep op bemiddeling om de loshangende eindjes aan mekaar te knopen, maar dat blijkt niet erg op te schieten. Gelukkig zijn ze erin geslaagd een co-ouderschapregeling voor de kinderen uit te werken en hebben ze afgesproken elkaar niet zwart te maken waar de kinderen bij zijn. Enfin, hij schuift natuurlijk de schuld van de relatiebreuk volledig op B, want zij is de slechte en zij heeft hem misbruikt, gepluimd en uitgebuit. Terwijl B nu ocharme elke euro in drie zou moeten kappen om gewoon te overleven en haar huishuur te kunnen betalen. ‘t Is straf.

Mijn vriend en ik hadden er op voorhand besproken of we B wat geld zouden toestoppen. Ik probeer geldzaken en vriendschap meestal goed van elkaar te scheiden. Maar in dit geval vond ik dat we toch een uitzondering moesten maken. Per slot van rekening kon ze het geld heel erg goed gebruiken en we geven toch ook geld aan goede doelen, dus waarom niet bijspringen als een vriendin wat hulp nodig heeft?

Op het eind van de avond gaven we dus onze envelop aan B. Ik had expliciet op de envelop geschreven dat het geld voor de kindjes was, dan had ze minder redenen om hem te weigeren. Het was echt een emotioneel moment. We wilden graag dat ze het aannam en je zag dat B eigenlijk vond dat ze het niet kon aannemen. Gelukkig konden we haar overtuigen het geld te houden.

Toen we naar huis gingen, voelde ik me heel warm van binnen. Ik ben er zeker van dat ons geld B zal helpen om haar leven terug op de rails te krijgen. Ze komt er wel. Ze is nog jong en veerkrachtig. Ze heeft twee mooie en brave kindjes. Nu een goeie job om wat inkomsten binnen te krijgen en dan kan ze aan de rest van haar leven beginnen.

Ik kan de huidige evolutie in de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens alleen maar toejuichen. Het moet mogelijk zijn om kritiek te uiten op een godsdienst en het Hof heeft deze stelling nu ook bevestigd in twee van haar arresten.

Blijft natuurlijk de moeilijke vraag waar men de grens trekt. Een vraag die ongetwijfeld nog wel vaker stof voor discussie zal leveren.