Gisteren zijn mijn vriend en ik naar een verrassingsverjaardagsfeestje (dat geen verrassing meer was) geweest. ‘k Had er eerlijk gezegd niet zoveel zin in. Ik was heel erg moe en had er een behoorlijk stresserende week op zitten. Maar mezelf toch maar bijeengeschraapt en naar het feest vertrokken.

Het feestvarken van dienst werd dertig, een mijlpaal die de nodige luister werd bijgezet door filmpjes uit zijn jeugd en een powerpoint presentatie ineengeknutseld door duidelijk heel erg trotse ouders. Zijn ouders hadden werkelijk alles bijgehouden: zijn eerste gedichtje, certifaten, inschrijvingsbewijzen, briefjes,… Heel erg leuk om daar zoveel jaren later mee geconfronteerd te worden.

Ondanks mij zware hoofd van de vermoeidheid is het toch een fijne avond geworden. Gezellig gebabbeld en eindelijk de nieuwe vriendin van de jarige te zien gekregen. Als je geen al te hoge verwachtingen hebt, kan zo’n feestje alleen maar meevallen.

Daarnet op de vergadering kwam er bijna stoom uit de oren van mijn collega. Zó boos heb ik hem nog nooit gezien. Het scheelde niet veel of hij had de “coördinator” (slechts in naam, want in werkelijkheid komt er van dat coördineren niet veel in huis) van ons projectje de nek omgewrongen. En ik kan hem niet eens ongelijk geven. Elle est insupportable.

Toen ik daarstraks terug van mijn werk kwam, ben ik rechtstreeks van het station met de bus naar het Sint-Jacobsplein gereden. Om wat notities te kopiëren. Ja, die examens blijven maar dichterbij sluipen en ik kan dat feit jammer genoeg niet blijven negeren.

De terugweg naar ons flatje besloot ik te voet af te leggen om toch nog wat van de laatste zonnestralen mee te pikken. En zo passeerde ik langs de Kruidtuin. Jaren geleden dat ik daar nog binnen geweest ben.

De late lente heeft als gevolg dat de tulpen nu pas in volle bloei staan. Al die kleuren en geuren. Magnifiek. En toen ik daar stond en de kleurenpracht die de natuur (ok, flink geholpen door de mens) mij voorschotelde, in mij opnam, besefte ik dat ik veel te weinig tijd heb om gewoon te genieten van het leven. Het moet altijd maar snelsnelsnel gaan. Ik heb zelfs geen tijd om op mijn gemak door Leuven te slenteren en te genieten van het moois dat de stad mij te bieden heeft. Neen, mijn verplaatsingen moeten altijd zo efficiënt mogelijk van punt A naar punt B gebeuren.

Maar goed, vandaag heb ik toch vijf minuutjes in de Kruidtuin kunnen wandelen. En toen werd ik buitengezet, want ze gingen sluiten…

yab – IEBA: 1 – 0

Mannekes, mannekes, die van IEBA zijn oplichters. Dat het oplichters zijn, zeg ik u. In dit geval zijn die uren snuffelen in stoffige rechtencursussen toch goed van pas gekomen. In België is er namelijk een zeer mooie wet ter bescherming van de consument. Dus laat u vooral niet afdreigen door van die fishy bedrijfjes. Op uw strepen blijven staan en niet toegeven.

Ha!

Daarnet iets gaan eten in de Naamsestraat bij Muy Sapore, naast Italiaanse gerechten hebben ze daar tegenwoordig ook Vietnamese maaltijdsoepen. Nu moet u weten dat ik dol ben op maaltijdsoepen en dan vooral op de Oosterse variant met noedels erin. Dus ik bestel mezelf een phó (maaltijdsoep op basis van rundsbouillon en rijstnoedels).

Zegt het vriendelijke meisje dat ons bediende: “Ja, die soep is wel iets speciaals, hoor.”
Ikke: “Ach zo?”
Zij: “Ja, ‘t heeft nogal een speciale smaak, niet iedereen lust dat.”

Nu lust ik echt wel ongeveer alles, zelfs oreja a la plancha, als het moet, dus ik zeg: “Geen probleem, ik wil dat graag eens proberen.”

‘t Smaakte dus gewoon zoals Vietnamese noedelsoep met kruiden. Heel lekker, maar niet echt een speciale smaak om van achterover te vallen. Toch lief van dat meisje dat ze mij op voorhand wilde waarschuwen voor een teleurstelling. 😉

Was weer ongemeen boeiend. Gelukkig bleef de assistent iets meer bij de les dit keer. Al een geluk, want een derde keer een groepsdiscussie had ik niet overleefd, denk ik. Niet dat ik geweldig veel het bijgeleerd, maar kom.

Vandaag ging het (o.a.) over de oorzaak, het voorwerp en de grond van de vordering. Klinkt abstract, maar dat zijn redelijk fundamentele begrippen in het gerechtelijk privaatrecht. En raar maar waar, de meeste studenten keken alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Nu heb ik die cursus ook alles behalve goed geleerd, maar dat wist ik nu nog net. Misschien slaag ik er gewoon met het ouder worden beter in de essentie van de tierlantijntjes te onderscheiden. Dat, of ik skip gewoon de juiste stukken in de cursus. 😉

Er gaat alweer een koppel dat we goed kennen uit elkaar. Jammer. Als ik zulke verhalen hoor, ben ik altijd blij dat het tussen mij en mijn vriendje nog altijd koek en ei is.

Daarnet op de gang onze buurvrouw tegen gekomen. Ze was weer supervriendelijk. Helaas bekijk ik, sinds onze laatste ontmoeting in de lift, deze vriendelijkheid met wat meer achterdocht.

Twee weken geleden, stonden we toevallig samen in de lift en de buurvrouw vroeg mega-supervriendelijk hoe het met mij was en wat mijn plannen voor volgend jaar waren en of we volgend jaar nog bleven wonen in het flatje waar we nu zitten. En ik, totaal nietsvermoedend, zeg dat we iets gekocht hebben in Leuven en dat we hopen in de grote vakantie te verhuizen (tja, de deadline is alweer opgeschoven).

Wat gebeurt er nu? Een kleine week later lopen we toevallig de huisbaas tegen het lijf aan het station. Blijkt dat die bijzonder goed op de hoogte is van het feit dat we iets gekocht hebben en wanneer dat we zouden verhuizen en zo. Blijkt dat onze buurvrouw haar oog op ons flatje heeft laten vallen en daar volgend jaar graag zou intrekken. Jaja, en ik maar denken dat ze gewoon vriendelijk was omdat we een keer haar laptop (met de énige kopie van haar thesis op) gered hebben.

Tsss, tot zover mijn geloof in de mensheid.

Een uitgelezen moment om even stil te staan bij de meerwaarde die een vrije pers kan bieden aan de samenleving en het belang van het recht op vrije meningsuiting. Helaas is persvrijheid in nog veel te veel landen een vies woord (kuch, China, kuch).

Steekt mij momenteel een beetje tegen. ‘t Zal wel te maken hebben met de stress die in mijn hoofd en lichaam zit. Het gevoel van nog zoveel te moeten doen en de wetenschap dat ik niet genoeg tijd heb. Misschien komt het ook door de discrepantie tussen wat ik nu doe en wat ik eigenlijk zou willen doen. Op dit moment zou ik niets liever willen dan reizen naar alle uithoeken van de wereld. Nieuwe plekken en nieuwe mensen ontdekken. Ik zou een wezenlijke bijdrage willen leveren aan de maatschappij, hoe klein ook. Maar neen, elke dag gaan we braaf werken, probeer ik orde te scheppen in de berg werk die nog op mij ligt te wachten (examens brrr) en sus ik ondertussen mijn geweten met een paar stortingen voor goede doelen.

Soms heb ik gewoon zin om de boel de boel te laten. Aan mijn leven een draai van 180 graden te geven en opnieuw van nul te beginnen. Maar ik zit vast in de vertrouwde zekerheid van mijn leventje, mijn job, mijn vriendenkring. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel, ik heb weinig reden tot klagen. Maar toch is er nog steeds dat knagende stemmetje dat mij lastig valt met de vraag: “Is dit het nu? Is dit alles?”

Tevreden zijn met wat je hebt, is een benijdenswaardige eigenschap.