Net een raar telefoontje gehad. Eén of andere Engelstalige kerel belde mij voor een zogezegde jobaanbieding in de UK. Het kostte mij eerst al heel wat moeite om er achter te komen wie belde en vervolgens erachter te komen om welk bedrijf het ging (een bedrijf waar ik nog nooit van had gehoord). De uitleg over die jobaanbieding was ook nogal vaagjes.

En dan zegt die kerel zomaar out of the blue: “You’ve got to take down your pictures from your online CV, because you’re way to pretty and you’ll get lots of calls from admirers.” Ikke een beetje verbouwereerd en natuurlijk ook wel een beetje geflatteerd. De headhunters die mij normaal bellen hebben mij nog nooit gecomplimenteerd met mijn uiterlijk. 😉

Gelukkig vroeg hij mij niet uit voor een date, want de UK is nogal ver. 😉 Hij begon wel te vragen of ik hem niet verder kon helpen met een programma dat hij aan het schrijven was, maar ik heb hem vriendelijk doorverwezen naar Google en dan telefonisch afscheid genomen.

Bizar telefoontje, maar wel grappig.

Impressie van de samenwerking binnen één van de projecten waaraan ik momenteel meewerk:
AaaAAAAAAAaaaaaaaaAAAAAAAAAA. Man man man, we zijn nog net niet overgegaan tot fysiek geweld. Ik voel mij weer bijna als op de speelplaats van de lagere school. Welles, nietes! Nietes, welles! Pas op of ik ga het aan de juffrouw zeggen!

Van volwassen mensen zou je toch wel wat meer niveau mogen verwachten. Nuja, zolang er geen plukken haar in het rond vliegen, zal het wel meevallen zeker? De ijskoude stiltes en woede-uitbarstingen zullen we er dan maar bijnemen.

Toegegeven, meestal zit ik op de trein nors weggedoken achter een krant, tijdschrift, boek of cursus, maar soms (heel soms) kan ik mij ook wel eens bezig houden met het afluisteren van de gesprekken van mijn medereizigers. Die krant, dat tijdschrift, dat boek of die cursus dienen dan gewoon als camouflage, eigenlijk zit ik jullie gewoon heel discreet af te luisteren.

Zo ook vanochtend. De gesprekken van het vaste clubje (ik heb nog al eens in dezelfde wagon als dit groepje gezeten en ze doen niet bepaald moeite om hun stemgeluid te dempen), gingen over een tv-programma met als onderwerp tienerzwangerschappen. En dan begon de discussie: tienerseks, hoe pak je dit probleem aan bij je eigen kinderen? Verbied je het (wat toch niet helpt)? Sleur je ze mee naar de dokter voor de pil (of een veel hippere NuvaRing)? Laat je vriendjes van je tienerdochters overnachten? Zijn de ouders van tegenwoordig te laks ten opzichte van hun kinderen? Staan ze te veel toe? Wat met het spannende en verbodene van seks tussen jonge mensen? Enfin, het was een behoorlijk geanimeerd gesprek en er kwamen veel verschillende visies naar boven drijven.

Zelf ben ik van mening dat je tieners moeilijk kan verbieden seks te hebben. Je kan alleen maar hopen dat je geen vroegrijpe dochter (of zoon) op de wereld zet. En als ze toch willen experimenteren: voorlichting is van onschatbaar belang. Maar je moet ook ergens grenzen trekken. En persoonlijk vind ik niet dat je een kind van 14 al moet toestaan samen met een “vriend” te overnachten in hetzelfde bed. Laat kinderen nog maar wat kind zijn, ze hebben daarna nog tijd zat om de grote boze wereld te ontdekken. Hoe kan een kind van veertien, vijftien nu al klaar zijn voor een vaste relatie?

Anyway, bij mezelf heeft dit probleem zich nooit gesteld. Ik was een superbraaf meisje. Heb zelfs nog even korstondig overwogen in een klooster in te treden, maar daar wegens gebrek aan geloof toch maar van af gezien. 😉

Want dit cadeautje stond vanavond op mij te wachten toen ik thuis kwam van de dokter.

Nu kan ik eindelijk stoppen met zagen over de ondermaatse kwaliteit van mijn (toegegeven al heel oud) scherm.

En schakel over op het voorbehoedsmiddel van de toekomst: de NuvaRing! Ha, nooit meer pilletjes moeten slikken, nooit meer gepruts met condooms omdat je eens een keertje vergeten bent die stomme pil te nemen. En het is ook mooi meegenomen dat die Nuvaring minder kunstmatige hormonen in je lijf pompt dan de pil. Ha! Lang leve de seksuele vrijheid!

Net het nieuws gekregen dat een collega overleden is. Nu, dit nieuws komt niet echt onverwacht. De man in kwestie sukkelde al jaren met een slechte gezondheid, had al een niertransplantatie ondergaan en moest regelmatig een nierdialyse laten doen omdat zijn getransplanteerde nier er de brui begon aan te geven. Hij zag er echt wel slecht uit. Vel over been, wallen onder de ogen. Hij was ook heel vaak afwezig van het werk.

Maar toch had ik het niet verwacht. De laatste keer dat ik hem gesproken heb, was na de begrafenis van de moeder van een andere collega. Hij was toen zo vriendelijk om mij een lift naar het werk te geven en praatte honderuit over zijn hondje Barry. Het klinkt cliché, maar dat hondje was ongeveer het enige wat hij nog had op de wereld. Zijn moeder was enkele jaren geleden overleden, met de rest van zijn familie lag hij overhoop en een relatie had hij niet.

Het doet me pijn te weten dat hij in het ziekenhuis moederziel alleen gestorven is, zonder vrienden of familie. Ik denk dat zijn collega’s zowat de enige mensen waren met wie hij nog contact had. Hij heeft ongetwijfeld veel afgezien de laatste week en misschien had hij gewoon geen zin meer om nog maar eens te vechten. Maar wie zal er nu voor zijn Barry beest zorgen?

“Hoe zou het nog met Sharon zijn?” Antwoord: niet zo geweldig.

De mens ligt al drie maanden in coma en heeft hoogstwaarschijnlijk zware hersenbeschadiging opgelopen. Hoe lang gaan ze zijn leven nog rekken? Ieder mens heeft recht op een waardig levenseinde. Zet die machines af, alstublieft.

Veel te duur. Toen ik daarnet terugkwam van een avondje uit met een kameraad (Wok on Air, d’Entreprise, Mezzanine), viel mijn oog op een zeer mooi kunstwerk van Casper Faassen in Galerie Dessers. Jammer genoeg hing er een nog veel mooier prijskaartje aan dat kunstwerk. Het zou nochtans geweldig goed bij onze nieuwe keuken gepast hebben.

Bleh, ik moet mij dringend eens een rijke suikernonkel aanschaffen

Uit de Standaard:

Het topmanagement van de Vlaamse overheid telt slechts tien procent vrouwen. Om dat aandeel op te trekken, lanceert Vlaams minister voor Bestuurszaken Geert Bourgeois een wervingscampagne die vrouwen moet aanmoedigen om te solliciteren voor een aantal openstaande topfuncties.

Vrouwen aan de top!

Leuven leek vanochtend wel uitgestorven. Op de trein was het ook beduidend rustiger dan normaal. Alleen jammer dat ik vlakbij een moeder met twee kwetterende kinderen zat. Niks zo irritant als onuitgeslapen naar hoge, schelle kinderstemmetjes te moeten luisteren.