Zou het nog in New Orleans zijn?

Via.

En dan te bedenken dat mijn trein vanavond stipt om 17.48u in het station van Leuven was. Waarop ik mij in zeven haasten naar de brillenwinkel begeven heb om nog voor sluitingsuur het splinternieuwe brilletje van mijn vriendje op te halen (een verjaardagcadeautje, ook een beetje uit eigenbelang, want ik was zijn vorige montuur ondertussen kotsbeu).

Daarna zijn mijn vriend en ik wat onbevoegd persoon gaan spelen op de bouwwerf van ons appartementsgebouw. De elektriciteit en de waterleiding lag er ondertussen al, maar ik heb toch zo mijn twijfels of ze de (nieuwe) afgesproken datum gaan halen. Ze zullen alleszins goed mogen doorwerken. We zijn (in het pikdonker, alleen bijgelicht door een gsm en een Treo) helemaal tot boven op het dak geklommen. En het moet gezegd, het uitzicht is geweldig! Jammer genoeg gaan wij op het tweede wonen.

En aangezien je niet elke dag bij valavond op een Leuvens dak staat, hebben we maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om dat dak in te wijden. Het mooie uitzicht werkte op meer dan één manier inspirerend. 😉

Wat later belde één van de collega’s waarmee mijn vriend had afgesproken en die wilde dolgraag een rondleiding in ons nog-niet-af appartementje. Zonder gsm en Treo ditmaal, want hij had een staaflantaarn in zijn wagen liggen (échte mannen verlaten het huis niet zonder staaflantaarn!).

Na de rondleiding was het voor mij welletjes geweest. Ik nam afscheid van mijn vriendje en begaf mij (helemaal alleen door de regen en de kou, snif) richting veel te klein huidig appartementje. Onderweg kwam ik nog wat bekenden tegen die voor wat extra oponthoud zorgden. Wat ik niet zo erg vond, want het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een goed gesprek met beide heerschappen gehad had. En wat doet er meer deugd dan een avondlijk gesprek in de motregen? (Just, kidding, ‘t was echt wel leuk.)

En nu zit ik eindelijk achter mijn bureautje. Tweeënhalf uur onderweg van het station tot ergens centrum Leuven. Toch niet slecht, he?

U toch ook?

Na een lange zoektocht naar een geschikte datum, zijn we er gisteren eindelijk in geslaagd te gaan dineren bij een bevriend koppel in het Antwerpse. (Na Vlaams-Brabant is Antwerpen de provincie waar ik het meeste vrienden heb wonen, vreemd want mijn wiegje stond in Limburg, alhoewel ik hard mijn best doe om dit te verdoezelen. 😉 )

De sfeer zat er al van bij het begin goed in. De gastheer kwam de deur opendoen en zijn gewoonlijk nogal gereserveerde houding was in velden nog wegen te bekennen. Joviaal, niet te doen. Het kwartiertje dat we de gastheer voor onszelf hadden (de gastvrouw was nog overuren aan het kloppen), leerde ons al gauw dat hij vanaf ‘s middags op restaurant had gegeten. Dit natuurlijk onder het genot van een paar glaasjes wijn (of misschien zelfs iets meer dan een paar). Tja, zo gaat dat nu eenmaal wanneer een groot project opgeleverd wordt in de bouw.

Maar laat ik er geen doekjes om winden. De jongen was zat. En voorwaar, lang geleden dat ik nog zo hard gelachen heb. Zat zijn is gezond!

PS: Het eten (dat de gastvrouw had klaargemaakt) was ook heel lekker.

Gisteren had ik voor het eerst sinds lange tijd het gevoel dat mijn Italiaans er weer wat op vooruit ging. Ik vermoed dat dit een typisch probleem voor een tweede jaar taalcursus is. Het nieuwe is er een beetje vanaf, maar je woordenschat en grammatica is nog niet goed genoeg om je vlot te kunnen uitdrukken in de nieuwe taal. En dat is soms frustrerend.

Maar gisteren ging het dus goed. Ik had echt het gevoel dat ik een soort barrière overwonnen had. En ik begin zelfs te wennen aan de hyperkinetische stijl van de juffrouw. 😉

Applaus voor de broertjes Dardenne, die er in slagen maatschappelijk relevante thema’s in een (ook voor niet-cinefielen) aantrekkelijk filmisch kleedje te steken. Oververdiend.

8 Maart 2006. Internationale vrouwendag.

IWD is a special day for promoting women’s rights and participation in political and economic processes. Increasingly, International Women’s Day is a time to reflect on the progress made, to call for change and to celebrate acts of courage and determination by ordinary women who have played an extraordinary role in the history of women’s rights.

Gelukkig is de positie van de vrouw in Europa er sinds de vorige eeuw met rasse schreden op vooruit gegaan. Natuurlijk is er nog verbetering mogelijk (kuch, glazen plafond, kuch). De vrouwelijke vertegenwoordiging in de politiek bijvoorbeeld is nog steeds geen afspiegeling van de man-vrouw verhoudingen in de maatschappij, maar niemand kan ontkennen dat we op de goeie weg zijn.

Jammer genoeg zijn er nog veel plekken op deze aardkloot waar het leven van een vrouw minder waard is dan een koe, waar vrouwen hun lichaam moeten verstoppen achter burka’s, waar de vrouwelijke genitaliën gruwelijk verminkt worden, waar vrouwen gestenigd worden omdat ze verkracht zijn,…

Het kan geen kwaad om daar vandaag even bij stil te staan.

Jawel, het is een dramatische week in yab-land. Net een telefoongesprek gehad met een vriendin (ja, ik weet het, tijdens de werkuren, shame on me) naar aanleiding van een nogal cryptisch mailtje van haar en jawel, zij en haar partner gaan uit elkaar. Dat op zich is niet zo’n drama. Als twee mensen niet bij elkaar passen, dan moet je op een gegeven moment de knoop doorhakken. Een groter drama is dat er twee kleine kindjes (één en twee jaar) bij betrokken zijn en dat hij ook nog eens schulden gemaakt heeft op haar naam…

En nog heeft ze de deur van hun gezamelijke woonst niet achter zich dichtgetrokken. Toch wil ze nog een aantal dingen uitpraten met hem. Een goeie regeling voor de kinderen uitwerken, enzovoort. Dat siert haar natuurlijk, maar let’s face it: de kerel is een dikke niksnut. Is werkloos en doet ook geen moeite om geld op de tafel te brengen voor haar en de kinderen. Wat is er mis met iterimmekes doen om je gezin te onderhouden? Neen, hij solliciteert alleen maar voor jobs waarvoor hij niet de juiste kwalificaties heeft. Hij heeft ook nooit een hand uitgestoken in het huishouden. Heeft haar de toegang tot de pc ontzegd, enzovoort en zo verder. M.a.w. hij specialiseert zich momenteel in zakkig gedrag.

En het ergste van al is: ik ben niet verrast. Totaal niet. Altijd al geweten dat die kerel diep van binnen een klootzak was. Maar wat doe je eraan? Ze was smoorverliefd. Hopeloos, hals over kop. En toen vertrok hij op een mooie dag, toen hun liefde nog pril was, voor een paar maanden naar het buitenland en liet hij niks meer van zich horen. Zij totaal overstuur. Ik: dump the guy. Niet willen luisteren.

Hij komt terug en alles is weer koek en ei. Hij maakt twee kindjes samen met haar. Ik dacht, wow, misschien is hij toch veranderd, misschien heeft hij nu wat meer verantwoordelijkheidszin gekregen. Niet dus. En daarvoor is ze dus gestopt met doctoreren. Hoe spijtig. Zoveel talent, zoveel potentieel en dat vergooit aan iemand die haar niet waard is en haar bovendien ook nog eens een minderwaardigheidscomplex aangepraat heeft. De rotzak.

Maar had ik er iets aan kunnen doen? Ik weet het niet. Liefde maakt echt blind, stekeblind. En je kan dan nog honderd keer zeggen dat de kerel niet deugt, ze geloven het nooit. Het enige wat ik nu kan doen, is wat opzoekingswerk verrichten. Zien dat ze een uitkering vastkrijgt, dat ze een nieuwe plaats om te wonen vindt. En hopelijk krijgt ze haar leven zo snel mogelijk weer zelf in handen neemt.

En kijk, dan kan ik het feit dat ik vannacht tot half drie aan een &#!é&)àç paper heb zitten werken weer helemaal in het juiste perspectief plaatsen.

Yep, binnenkort komt er weer een kindje bij op de wereld. Mijn vriendenkring zal er eens hoogstpersoonlijk voor zorgen dat het geboortecijfer in Vlaanderen toeneemt. Da’s goed, zolang zij kindjes maken, hoef ik dat niet te doen. 😉

Mijn collega’s. Twee buiten strijd met buikgriep, eentje met een peesontsteking aan zijn schouder. Twee belangrijke deelnemers aan de vergadering van morgen zijn ook buiten strijd. Eentje zit vast ergens in Egypte, iets met vliegtuigen die niet willen vliegen of zo en de andere is ook een ganse week ziek.

Rampspoed ende weegeklaag. Alsof dat project waarvoor die vergadering belegd werd al niet meer dan genoeg vertraging opgelopen heeft. Oh well, dat weekje zal er nog wel bij kunnen, zeker?

Ik hoop alleen dat ik zelf niet ziek wordt, want ik heb mij portie toilethuggen dit jaar al wel gehad.