Ha! Eindelijk kan ik ook mijn steentje bijdragen aan het grote blogdebat over Eurosong! Waar een uurtje squashen op een zondagavond toch al niet goed voor is. Ik heb dus tijdens de welverdiende meppauzes een flard Petra (die nu La Sakhra heet, weird) en een flard Kate Ryan (waarvan helaas de mama vier jaar geleden overleden is, ocharme, ‘t schaapje) meegepikt. En ik heb ook het nieuwe kapsel van Kate Ryan mogen bewonderen. En ‘t moet gezegd dat kapsel zag er een pak beter uit dan het vorige. Misschien moest ik ook maar weer eens de schaar in mijn haar zetten.

Oja, Eurosong, dus. Wel, ‘k heb van de liedjes zelf eigenlijk niet zoveel gehoord, maar ik ben wel gewonnen met het squashen. En dat is het belangrijkste. 😉

Bleh, dit soort berichten begint mij nu toch echt wel de keel uit te hangen. Let’s just move on, shall we?

En niks te vroeg ook. De Super Mega Belangrijke Vergadering is goed gegaan. Ondanks mijn slechte nachtrust. Het nadeel van nog tussen de studenten te wonen is dat die soms in het holst van de nacht al roepend en tierend ladderzat naar huis komen… En toen ben ik natuurlijk beginnen denken aan de presentatie die ik vandaag moest geven…

Ik ben wel een beetje pissed omdat de hoofdverantwoordelijke voor dit project, weer maar eens haar werk niet goed gedaan had en ik last minute nog haar deel van de slides voor de presentatie kon ineenboksen. Not funny. Ik heb er niks van gezegd, want de samenwerking in ons driemansteam is de laatste tijd behoorlijk suboptimaal. En ik had geen zin om nog wat meer olie op het vuur te gooien. Maar zeg nu zelf, beloven dat je een presentatie zal maken en dan gewoon klakkeloos de presentatie van de vorige keer kopiëren terwijl er superveel veranderd is, dat doe je toch gewoon niet?

Nu nog een filmpje zien samen met mijn vriendje en dan op tijd in bed kruipen voor wat onder-of-op-de-lakens-fun. Dan zijn mijn batterijen weer helemaal opgeladen voor een alweer een tot de nok toe volgeboekt weekend.

Zucht, ik hol gewoon van het ene naar het andere. Op het werk is het superdruk. Het lijkt wel alsof iedereen opeens met mij wil vergaderen (I’m so popular!). Deze week heb ik elke dag minstens één vergadering gehad en volgende week is’t van hetzelfde laken een pak. En tussendoor moet er ook nog gewoon gewerkt worden.

Tegelijkertijd is de bouw van ons appartement nu eindelijk in een stroomversnelling geraakt. Wij hebben ons de laatste dagen bezig gehouden met het kiezen van tegels, keukens, sanitair en het bepalen van de plaatsing van stopcontacten, lichtpunten en internetaansluitingen (van levensbelang!!). Respect voor de mensen die zelf bouwen of verbouwen, ik snap niet waar ze de tijd daarvoor vinden.

Gelukkig hebben we gisteren wat tijd genomen om ons te ontspannen. We zijn met wat vrienden gaan schaatsen. Als souvenir heb ik nu een schitterende blauwe plek. Dat zal mij leren tikkertje te spelen met mijn vriend die gewoon veel beter kan schaatsen en dus stukken sneller is.

Enfin, morgen staat er een Super Mega Belangrijke Vergadering op het programma, dus ik zal maar snel verder gaan werken…

Mijn vriendje heeft een boeket bloemen laten bezorgen op mijn werk. :-)) yab nu heel happy. :-))

(Ok, ok, ik weet het wel, Valentijn is maar een commercieel gedoe. Maar ‘t is toch plezant als je een bloemetje krijgt, he?)

Leuven sensibiliseert. En er valt zelfs wat mee te winnen.

In Bokrijk weten ze er alles van. En wij (mijn broertje, zijn vriendin, mijn vriendje en ikzelf) nu ook. Niet goedkoop, maar wel de moeite waard.

Lekker eten maken, hoeft helemaal niet moeilijk te zijn. Wat sateetjes als voorgerecht, broccoli, wat ansjovis, een beetje knoflook en wat olijfolie onder wat pasta gemengd, et voila, een smakelijk hoofdgerecht en als kers op de taart chocoladefondue als dessert. Dit alles overgoten met een lekker wijntje en een glaasje champagne. Wij tevreden, onze gasten tevreden. Alleen die afwas, he.

Gisteren hadden we het nog over deze film op de receptie ter ere van de vijfenzestigste verjaardag van de big boss. Vandaag ben ik hem samen met een vriendin gaan zien in de Studio’s.

Een film van een heel ander kaliber dan Narnia. Een zwart-wit prent die helemaal het sfeertje en de paranoïa van de jaren 50 uitademende. Ontzettend mooi in beeld gebracht en doordrongen van sigarettenrook (toen verkeerde men nog in zalige onwetendheid over de schadelijke gevolgen hiervan). De acteur die Edward R. Murrow speelde, was een zeer aangename ontdekking en George Clooney zelf was ook meer dan behoorlijk. Lijkt me niet evident om een film te regisseren waarin je zelf meespeelt.

Een aanrader.

Gisteren ben ik iets gaan drinken met een kennis (een kameraad zou ik hem niet durven noemen, want daarvoor zie ik hem niet vaak genoeg en vind ik hem eigenlijk ook niet interessant genoeg).

Tijdens ons gesprek viel me (weer maar eens) op hoe radicaal verschillend onze levensvisie is. Het lijkt wel alsof hij op een andere planeet woont dan ik. Hij ziet en ervaart de dingen heel anders. Hij bekijkt de wereld met een behoorlijk roos getinte bril, terwijl ik eerder naar het zwartkijken neig. Heel erg vreemd, want dan begin je je af te vragen welk beeld van de wereld het beste met de werkelijkheid overeenstemt. Het zijne of het mijne? Een heel boeiende vraag die natuurlijk onmogelijk te beantwoorden valt, want wereldbeelden zijn overanderlijk subjectief.

Gelukkig was er deze filosofische vraag om mij mee bezig te houden (dat en de heel straffe margarita van de Mezzanine), want anders was het maar een saaie avond geweest…