Deze namiddag moest ik samen met wat collega’s voor het werk naar ‘s Hertogenbosch om aldaar inspiratie op te doen over digitaal archiveren en elektronisch werken. Met een blij gemoed en hopend op interessante nieuwe ontdekkingen waren we klaar voor de tocht naar onze Nederlandse vrienden.

De namiddag begon al goed. Onze chauffeurs waren om te beginnen meer dan twintig minuten te laat, waardoor we (zonder files en ander verkeersleed) sowieso nooit meer op het afgesproken tijdstip in Den Bosch konden geraken. Vervolgens ontstond er enige verwarring over met welke wagens wij daar moesten geraken.

Eenmaal vertrokken bleek onze chauffeur van lotje getikt. Nog nooit iemand zo veel zware overtredingen achtereen zien maken. Rechts inhalen, vrolijk rondrijden met de gsm in de hand, twee maal op het nippertje een botsing vermeden, snelheidsovertredingen, bijna een paaltje geramd,… Op een gegeven moment na de tigste overtreding, kreeg ik gewoon de slappe lach. Als we op dat moment gecrasht waren, was ik dan toch vrolijk de pijp uitgegaan. Anyway, het was lichtelijk onverantwoord. Nog nooit zo blij geweest dat ik mijn gordel aanhad.

Op de koop toe was de chauffeur ook nog eens zijn kaart vergeten, had hij geen routebeschrijving bij zich en ook geen flauw idee waar ‘s Hertogenbosch lag (nu, ik eigenlijk ook niet, maar ik ben dan ook geen chauffeur). Dan maar ergens gestopt in een benzinestation om de weg te vragen. Gelukkig kwamen we wat verderop een groot bord tegen met daarop een grote pijl richting ‘s Hertogenbosch (zucht van verlichting).

In ‘s Hertogenbosch meer van hetzelfde. Een tiental voorbijgangers lastig moeten vallen met de vraag om een wegbeschrijving, bijna een voetganger overreden, achteruitgereden midden in een drukke straat. Eén ding mag gezegd: de inwoners van Den Bosch zijn supervriendelijk en de stad zelf zag er ook heel gezellig uit (allez, wat ik er van gezien heb toch).

Zo’n veertig minuten te laat, kwamen we dan eindelijk op onze bestemming aan. Zeer vriendelijk onthaal, maar in plaats van een hands on demonstratie van hun werkmethode, kregen we een (weliswaar interessante) powerpoint presentatie te zien. Zoals ik al zei, de presentatie was interessant en werd gegeven door een zeer begenadigd spreker, maar om daarvoor nu met elf mensen helemaal naar Nederland af te zakken… Beetje overkill. Ze hadden beter een video conference georganiseerd.

Op de terugweg hetzelfde verhaal: nog wat zware overtredingen gesprokkeld, wat fileleed rond Antwerpen, gegrommel van de chauffeur over niet tolereerbare manoeuvres van andere chauffeurs (!!). Ondertussen was het lachen ons al lang vergaan en hoopten we alleen nog maar heelhuids thuis te geraken.

Na een helse terugrit werden we afgezet aan Brussel Noord, waar ik net mijn trein zag vertrekken toen ik het perron opgespurt kwam. Twintig minuten wachten op de volgende en de batterijen van mijn Treo waren leeg. Dan maar in een telefooncel kruipen om mijn vriend (die al op FOSDEM zat) van mijn avonturen op de hoogte te brengen.

Achja, ik heb het overleefd, mijn collega’s wat beter leren kennen en nog eens de slappe lach gehad. Al bij al nog wel een geslaagde dag. Alleen jammer dat ik voor een domme presentatie de afscheidsreceptie van een collega die op pensioen ging, heb moeten missen.

Nu iets drinken en daarna naar de film!