Is te vergelijken met de tanden van een zaag |\|\|\|\ : hoe dichterbij het examen komt, hoe meer mijn humeur daalt richting vriespunt. Met als absolute dieptepunt de dag voor het examen. Waarop ik meestal nog bergen moet verzetten en denk dat het allemaal nooit zal lukken. En dan komt het examen en zodra dat achter de rug is, schiet mijn humeur weer als een pijl de lucht in. Om vervolgens weer langzaam af te dalen naar min twintig. En zo voort en zo verder.

En wie is het grootste slachtoffer in dit ganse verhaal? Mijn arme vriend die mijn stemmingswisselingen moet verduren en die ondanks mijn gezeur steeds blijft proberen mij op te beuren. Goed in bed en een peperkoeken hartje, ik heb toch maar geboft. 😉