Gisteren naar jaarlijkse traditie Driekoningen gevierd bij vrienden van ons (ok, ik geef toe, dat is niet echt blokken, maar hey, tradities moeten in ere gehouden worden). Het was een heel speciale editie van het Driekoningenfeestje. Voor de tiende keer al zaten we samen rond de tafel om eerst spaghetti en daarna driekoningentaart te verorberen. Het was ook de eerste keer dat we feestten in het splinternieuwe zelfgebouwde huis van onze gastheer en gastvrouw. En het was de eerste keer dat er zoveel baby’s en peuters bij het feest aanwezig waren (drie om precies te zijn). Vorig jaar zaten we nog met een recordaantal zwangere vrouwen. Tja, zo gaat dat in het leven. 😉

En om het feest helemaal compleet te maken, vond ik de boon (allez, een boon in de vorm van een christusbeeldje) in de taart en mocht ik mij Koning (ah ja, want Koninginnen stonden er niet aan het kribje van Jezus, he) van de avond noemen. En al zeg ik het zelf, het was toch wel gepast dat deze eer mij te beurt viel. Op het allereerste feestje had ik ook de boon en bovendien was ik de enige (naast de gastheer en gastvrouw, natuurlijk) van de aanwezigen die elke editie heeft bijgewoond.

Alleen spijtig dat ons team verloren heeft bij het Carcassonne spelen. Dat komt ervan als je maar straten blijft trekken…