Rosa Parks, de vrouw die opstond door te blijven zitten in de bus, is gisteren overleden. Ongelooflijk toch dat het nog maar vijftig jaar geleden is dat rassenscheiding in Amerika volstrekt normaal was. Helaas is ook vandaag racisme en discriminatie nog steeds niet uitgeroeid.

Zelfmoordaanslagen in het centrum van Baghdad. En weet je wat mij nog het meest bedroefde bij het lezen van deze berichten? Het gevoel van gewenning. Achja, alweer een bomaanslag in Baghdad, what’s new? Zulke misdaden zouden nooit het gevoel mogen opwekken dat dit alledaagse feiten zijn. Want wat is er gruwelijker dan wennen aan de gruwel?

Fotootjes die ik gisteren genomen heb van de sportclub van de schoonpapa:

Je hoeft echt geen Lets te kennen om deze schitterende foto’s te kunnen appreciëren.

Van op een zondagochtend al om half negen wakker te worden na een avondje stappen, is dat je meer tijd hebt voor uitgebreide zondagochtendsex. Nothing beats zondagochtendsex! 😉

Ha, deze ochtend eindelijk nog eens een goeie tekening gemaakt. De eerste tekening dit jaar waar ik echt tevreden over ben. De juffrouw zei ook dat het verschil met mijn vorige tekeningen hemelsgroot was. Het ging mij de vorige lessen gewoon niet zo goed af. De eerste lessen waren wat tegengevallen. Niet veel bekende gezichten. De nieuwe mensen durfden amper iets te zeggen, waardoor ik dan weer niets durfde zeggen uit vrees de heilige stilte te verbreken. De gezellige sfeer van vorig jaar was er niet meer. Geen koffieklets, geen koekjes en pralines meer tijdens de pauze.

Niet dat de nieuwe mensen onsympathiek zijn, gewoon een totaal andere sfeer dan vorig jaar. Ik weet niet of dat de enige reden van mijn slechtere tekeningen was, maar ik vermoed dat het er wel toe bijgedragen heeft. En vandaag opeens, klik, de knop omgedraaid. Ik ben er heel blij om, want ik vreesde al dat ik mij voor de rest van het jaar tegen mijn zin naar de tekenles moest sleuren. En dat zou toch zonde zijn.

Moraal van het verhaal: hoofpijn (neen, niet van de drank! wel van te weinig slaap) stimuleert de tekenkunst. Echte artiesten moeten lijden!

Twee geslaagde foto’s van de wandeling van vorige week zondag. Alleen jammer dat de padde(n)stoelen op deze foto’s door de zon en de droogte wat van hun kleur verloren zijn.

Ik kijk er al naar uit! Nog even de laatste hand leggen aan een artikel over RFID en ik ben ermee weg.

Staan het op programma:
Vanavond: een etentje en een verjaardagsfeestje.
Morgen: tekenles, bowlen en een etentje met de mensen van mijn irc-kanaal.
Overmorgen: Open clubdag bij de sportclub van de schoonfamilie. Ik ben opgevorderd om foto’s te maken, terwijl dit eigenlijk slecht uitkomt, met de 24-urenloop zo dichtbij. Maar we zullen de schoonfamilie maar te vriend houden, zeker? Het weekend sluiten we af met een squashpartijtje.

Anyway, ik zal weten wat gedaan. 😉

Don’t worry, ik ben niet overgelopen naar the Dark Side. 😉 Ik ben nog steeds even hard tegen stakingsacties als gisteren. En neen, ik ben ook nog steeds geen lid van de vakbond. Maar omdat een beetje inconsequentie zo nu en dan het leven spannend houdt, heb ik toch maar deelgenomen aan een vakbondsactie. 😉

Binnen ons bedrijf bestaat al enige tijd onrust over de nakende verhuis naar een nieuw (veel te krap bemeten gebouw). Er werd reeds menige personeelsvergadering aan dit gegeven gewijd. Aangezien ikzelf nogal neutraal sta ten opzichte van de verhuis (een verhuis op zich vind ik geen ramp en misschien mogen we door dat plaatsgebrek wel wat meer thuiswerken), ben ik nog nooit naar zo’n vergadering geweest.

Onze vakbondsafgevaardigde had er echter heel erg op aangedrongen dat zo veel mogelijk mensen van onze afdeling zouden komen. En mijn lieve collega had een heel erg originele uitdrukking aan haar verontwaardiging gegeven: beschilderde kartonnen bladen met sardienenblikjes erop, bevestigd aan een kartonnen zak die je over je hoofd kon trekken. Anyway, er was redelijk wat animositeit aan die vergadering vooraf gegaan en ik wilde graag solidair zijn.

Dus dacht ik, achja, waarom niet. En voordat ik het wist, stond ik keihard op een fluitje te blazen voor het kantoor van de Grote Baas met een (kartonnen) sardienenblik over mijn kop. En ‘t was nog plezant ook! 😉

Expres blurry foto (‘k wil mijn carrièrekansen niet verprutsen, he ;-):

Deze ochtend een mailtje van mijn broertje in mijn inbox met (alweer) slecht nieuws van het thuisfront. Ik zal hier niet al te diep ingaan op wat toch privé-problemen zijn, maar ik wil wel graag een paar woorden wijden aan mijn broertje. Hij verdient het.

Sinds ik het huis uit ben, komen de problemen van het thuisfront grotendeels op zijn schouders terecht. Mijn vriend en ik wonen niet bepaald vlakbij en door onze drukke schema’s kunnen we meestal maar één keer om de veertien dagen tijd vrijmaken om eens binnen te springen. Waardoor onze steun zich meestal beperkt tot mailtjes en telefoontjes.

Ik vind het heel erg dat iemand die maar drieëntwintig is zo’n last moet dragen. Mijn broer is op een leeftijd gekomen waarop hij verdorie van het leven zou moeten kunnen genieten. Maar neen, hij cijfert zich weg voor anderen. Heel altruïstisch. En dat terwijl het lot ons gezin de laatste jaren niet bepaald gespaard heeft.

Ik hoop dat er ooit eens een einde aan de ellende komt en dat hij samen met zijn vriendin, die hem heel erg steunt, de zonnige toekomst krijgt die hij verdient. En bro, wees niet zo streng voor jezelf. Je hebt veel meer kwaliteiten dan je zelf vermoedt.