Trouwe lezers van mijn blog (/me zwaait eens naar die twee eenzamen) weten dat ik ‘s morgens beslist asociale trekjes vertoon. Tijdens mijn dagelijkse treinrit naar Brussel verstop ik mij het liefste achter mijn Metro-krantje en laat je mij bij voorkeur met rust. Ik wil nog wel groeten, maar verwacht geen hoogstaande conversaties van mij op zulk een ontieglijk vroeg uur.

Nu, vandaag was de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. ‘s Ochtends op het perron een kennis tegengekomen die ik al maanden niet meer gezien had. Een kennis die toevallig op de studiedienst van één of andere vakbond werkt. En aangezien het tegenwoordig drukke tijden zijn voor de vakbonden, was ik wel benieuwd naar zijn visie op de dingen. Altijd interessant om wat inside informatie te krijgen. En toen bleek dat hij ook Italiaans volgt aan het CLT (wel een jaartje hoger dan ikzelf), hadden we stof genoeg om over te praten. De treinrit vloog voorbij.

Bij het afstappen in Brussel struikelde ik vervolgens over een kennis die bij één of andere bank werkt. Ook even geïnformeerd naar zijn welzijn en een korte babbel met hem geslagen.

Nu heb ik beslist genoeg sociaal gedaan om er weer een paar maanden tegen te kunnen. 😉