Dit vind ik nu eens een goed initiatief.

Mijn vriendje heeft mij zonet telefonisch laten weten dat ik geslaagd ben. De arme zieligaad heeft een dag verlof moeten opofferen om in mijn plaats op de deliberatie en proclamatie te staan wachten. Aangezien mijn eigen verlof allemaal opgesoupeerd is, werd ik via de telefonische hotline op de hoogte gebracht. En nu ben ik best wel een beetje blij.

Ik had deze uitslag wel een beetje verwacht (en heel hard gehoopt, natuurlijk), want ik moest niet veel examens opnieuw doen en als je al een andere opleiding achter de rug hebt, dan leer je beter inschatten of je een examen goed of slecht gedaan hebt. Maar ja, meerkeuzevragen, het blijft toch altijd glad ijs om je op te begeven.

Anyway, vannacht heb ik werkelijk zalig geslapen, dus mijn onderbewustzijn was er ook redelijk gerust in. Straks ga ik thuis het goeie nieuws (en een berg was) brengen. Denk niet dat we iets speciaals gaan doen om het te vieren, want er staat de komende weken al meer dan genoeg op het programma.

We zijn net terug van een bezoekje aan de pasgeboren baby van een collega van mijn vriend. En het onmogelijke is gebeurd. De trotse ouders hebben mijn vriend effectief zo ver gekregen dat hij de baby even heeft vastgehouden! Mijn vriend heeft hem niet laten vallen, heeft geen paniekaanval gekregen en de baby sliep rustig verder. Tot onze grote verbazing is de wereld zelfs niet gestopt met draaien!

Jaja, wie had dat ooit gedacht? 😉

Krokodillen in de huiskamer, het is eens iets anders.

Gisteren zijn we gaan eten met vrienden uit Antwerpen bij de Samourai in Leuven. Voor wie houdt van Japans is dit een echte aanrader. Dat onze vrienden echte Japan-liefhebbers (van kimono’s, over manga tot katana’s) zijn, was natuurlijk mooi meegenomen.

Het was behoorlijk gezellig met zijn allen rond de kookplaat. Ik had de vismenu genomen. Superlekker, maar ook superveel. Na de gang met noedels zat ik eigenlijk al vol en toen moest de kabeljauw en het dessert (ijs natuurlijk!) nog komen. Voeg hierbij nog een rijkelijk vloeiend wijntje en je begrijpt dat ik mij vandaag suboptimaal voel.

Pfft, ik hoop dat de werkdag snel voorbij is.

Een half uur geleden stond ik aan te schuiven aan het loket van het station van Leuven omdat ik elf tickets wilde kopen voor een b-dagtrip naar Walibi (uitstapje met mijn studentenvereniging). Heel vriendelijk vraag ik aan de meneer achter het loket of het mogelijk is om tickets voor elf personen naar Walibi te kopen. De uitstap zelf was gepland voor 25 september, dus ik was ruimschoots op tijd.

De heer kijkt mij aan alsof hij nog nooit van B-dagtrips gehoord heeft, haalt vervolgens een boekje met B-dagtrips boven, geeft mij dat boekje en zegt: “Hier naar dit nummer moet je bellen. Je kan ook via internet reserveren.” Ik: “Ach, och, ok…” In de overtuiging dat je dus geen B-dagtrip tickets aan het loket zelf kon kopen.

Nu kom ik thuis en wat staat er vier regels onder het telefoonnummer van de B-dagtrips in datzelfde boekje? Ik citeer: “Zo u dat wenst, kunt u uw biljetten ook contant betalen in het station.” Blijkbaar is het personeel van de NMBS niet goed ingelicht of rammelen ze graag met de voeten van hun klanten. Nu kan ik morgen nog eens terug gaan en hopen dat er dan wel een bekwame mens achter het loket zit.

/me boos dat ze zich met een kluitje in het riet heeft laten wegsturen.

/me loves birdies.

Foto’s van de Notelaer, het voormalig jachtpaviljoen van de familie d’Ursel en het kasteel d’Ursel (van dezelfde familie, bien sûr):

Pittig detail: Koning Albert zou, in de tijd dat hij nog prins was, menig weekendje overgoten met een vleugje decadentie in de Notelaer doorgebracht hebben.

11 september 2001. De wereld zou nooit meer hetzelfde zijn.

Het prachtige kerkje van Oud-Heverlee.