Lang, lang geleden, toen ik nog minderjarig was en daardoor volledig en algemeen handelingsonbekwaam (en wat een zalige tijd was dat), was die eerste schooldag altijd iets heel speciaals. Na twee lange maanden van ontspanning, boeken lezen, uitstapjes maken, was ik toch altijd weer blij dat ik terug naar school kon. Blij dat ik mijn vrienden weer terug zou zien, blij dat ik weer wat nieuws kon leren. Van schoolmoeheid heb ik gelukkig nooit last gehad. Mijn moeder was huisvrouw en stond samen met me op, hielp me mijn boekentas maken (ok, in het middelbaar kon ik dat al wel zelf) en zong tijdens het ontbijt “‘t Is vandaag je eerste schooldag…” En ik keek al uit naar al de nieuwe boeken die ik in mijn handen zou krijgen.

Toen ik aan de unief begon te studeren verloor die magische 1 september heel wat van zijn glans. Het werd een dag als alle anderen, opgevuld met examens in tweede zit, thesis, vakantiejob of gewoon vakantie. Doordat mijn broertje toen nog in het middelbaar zat (hij was helaas een iets minder enthousiaste schoolganger dan ikzelf) bleef ik toch nog een beetje verbonden met het terug-naar-school-gevoel.

[einde flashback]

Het heden is echter een heel ander verhaal. Ik zit al enkele jaren in de routine van het leven van de werkmens. Elke dag vroeg opstaan, treintje nemen, centjes verdienen, byebye vrijheid. En die eerste september? Ach ja, het is weer wat drukker op de trein. Op het werk is nu zo ongeveer iedereen terug uit vakantie en d’r ligt wat meer werk op mijn bureau.

En weet je wat het allervervelendst is? Mijn collega’s die één voor één terug uit vakantie komen en na een enthousiaste uitleg over wat ze allemaal gedaan en gegeten hebben, vervolgens de gevreesde vraag stellen: “En hoe was jouw vakantie?” Tja, hoe was mijn vakantie? Welke vakantie? Omdat ik ervoor gekozen heb mijn fulltime job te combineren met een fulltime opleiding, gaan al mijn vakantiedagen op aan blokken en examens maken. En neen, ik heb geen recht op educatief verlof.

Mijn vriend en ik maken tijdens de verlengde weekends wel eens een citytrip, maar het is al meer dan drie jaar geleden dat ik nog eens meer dan een week verlof had. Drie jaar zonder er eens echt tussenuit geweest te zijn. Drie jaar zonder eens echt te kunnen ontspannen. Soms steekt dat wel eens. Maar ja, ik heb hier zelf voor gekozen. Dat ontneemt mij meteen ook het recht om te klagen. En ik ben er mij tegelijkertijd van bewust dat er mensen in minder bevoorrechte posities zijn, die nooit vakantie hebben, die elke dag moeten werken. Kinderen die nooit het geluk gehad hebben om naar school te mogen gaan.

En toch… Als ik al die leuke verhalen hoor van vrienden en collega’s, dan steekt soms het duiveltje van de jaloezie de kop op. Ik wil ook vreemde continenten gaan verkennen! Nieuwe mensen leren kennen, uitheemse gerechten proeven, wandelingen maken door een adembenemend landschap. Maar op zo’n momenten neemt de routine van het dagelijkse bestaan weer de bovenhand en sjok ik verder op de weg des levens. Stilstaan levert niets op, vooruit moeten we.