Net slecht nieuws gekregen. De vader van een goeie vriend en ex-studiegenoot is vandaag plots overleden. Ik ben er toch even niet goed van geweest. Niet dat ik die vader erg goed kende, maar ik heb toch al verscheidene keren een babbel met hem geslagen. Een sympathieke mens met het hart op de juiste plaats. Een hardwerkende landbouwer die hield van zijn stiel. Sinds een tweetal jaar was hij met pensioen. Tijd om na al het harde werk nog wat van het leven te genieten. Tja…

Het is natuurlijk het ergste voor de mensen die achterblijven. Zijn vrouw en zijn twee zonen. Ik vind het verschrikkelijk voor mijn vriend. Het ging net erg goed met hem. Een jaar geleden getrouwd met een schat van een meisje, net een huisje gekocht een nieuwe, uitdagende job. En dan zoiets. Ik weet in zo’n gevallen nooit goed wat te zeggen. Je probeert wel wat woorden van troost te spreken, maar die klinken zo clichématig. Ik heb gewoon laten weten dat we voor hem klaar staan als hij en zijn vrouw heb nodig hebben. Ik vrees dat we niet meer kunnen doen.

En op zo’n momenten besef je weer maar eens hoe vergankelijk het leven is. Dus mensen, geniet ervan, want voor dat je het weet is het voorbij.