Kort verslagje van mijn dag gisteren.

‘s Ochtends rap rap gaan winkelen, want anders zouden we dit weekend moeten overleven op oud brood en dat staat niet onder smakelijk in mijn woordenboek. Daarna snel snel iets gegeten, een vriendin gaan uithalen en plankgas naar een huwelijksmis in het Antwerpse. Natuurlijk was ik totaal vergeten een cadeautje mee te nemen (je kan toch moeilijk met lege handen op een trouwreceptie aankomen), dus zijn we onderweg nog wat pralines gaan uithalen. Niet origineel, wel lekker. En ik zal later nog wel een storting doen op de wij-sparen-voor-een-huisje-rekening van de pasgehuwden.

We waren nog net op tijd om het koppel de kerk te zien instappen. Just in time, het wordt een gewoonte. De trouwmis was prachtig. De bruid straalde, de kerk zat stampvol en een talentvolle zangeres zorgde voor de muzikale invulling. Eén van de mooiste missen die ik tot op heden heb bijgewoond. Bij het buitenkomen uit de kerk kregen de talrijk opgekomen toeschouwers een witte ballon in de handen gedrukt. Tellen tot drie en de ballonnen kozen het luchtruim. Wie weet wat zij op hun reis zullen tegenkomen?

Na de mis zijn we dadelijk doorgereden naar de receptie, waar we om half vier verwacht werden. We waren een half uurtje te vroeg (ja, als er te eten valt, dan zijn we er altijd als de kippen bij), dus hadden we nog wat tijd om het domein te verkennen.

Mooi weer, lekkere hapjes, veel bekende gezichten, toffe gesprekken en poffertjes met ijs en verse aardbeien! Een samenvatting van een geslaagde huwelijksreceptie. 😉

Na de receptie in zeven haasten vertrokken naar een barbecue waarop we verwacht werden om 18.30u en help! het was ondertussen al 18.00u geworden. Onze vriendin onderweg ergens uit de wagen gegooid om tijd te sparen (nah, just kidding, we hebben haar mooi thuis afgeleverd). Gelukkig bleken wij niet de enige laatkomers. We waren dus nog ruimschoots op tijd om het aperitief mee te pikken.

Na gesmikkeld ende gesmuld te hebben van zeer goed bereid barbecuevlees (het moet niet altijd zwartgeblakerd zijn), moesten we vroeger afscheid nemen dan ons lief was, want in een overmoedige bui had ik een andere vriend beloofd naar zijn feestje te komen dat op diezelfde avond plaats had. Natuurlijk hadden we niet meer zo heel veel zin in dat feestje, maar belofte maakt schuld…

Auto in gesprongen, naar huis gereden (aja, want we moesten nog een cadeautje gaan halen), auto achtergelaten en te voet naar het feestje gegaan. Ik denk dat ik nog nooit zo kort op een feestje gebleven ben. D’r was niet veel bekend volk en het volk dat er was, zag er nogal saai uit. Maar dat kan ook aan ons gelegen hebben, want onze pijp was ver uit. Anyway, na een dik half uur hadden we er genoeg van en zijn we naar ons bed gestrompeld. Om er vandaag weer vroeg uit te moeten, want straks gaan we een dagje relaxen bij Yolande Bueckers.

Ik kan het wel gebruiken. 😉

Aaaah, net terug van een deugddoende massage door een professionele kinesiste van Aquaheaven. Niet dat ik niet tevreden ben over de massagekunsten van mijn vriendje, maar je merkt toch wel het verschil. 😉 Een half uur is trouwens veel te kort. Het was zalig!!

Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik mij in België heb laten masseren. Op Thailandreis hebben we ons wel een keertje overgegeven aan de bekwame handen van Thaise masseuses, maar eigenlijk vond ik de massage van daarnet leuker. Mijn rug is nu helemaal ontspannen, terwijl die Thaise dames niet altijd even zachtaardig te werk gingen. Amai, dat deed soms serieus pijn.

Op de terugweg van de massage heb ik van een vriendelijke juffrouw, die een beetje zielig stond te verpieteren in de regen, een Cola light sango gekregen. Ik drink eigenlijk nooit Cola, omdat ik dat niet lekker vind en het nog ongezond is ook. Maar mijn eerste reactie op de sango-versie was redelijk positief. Totdat ik het vieze kunstmatige nasmaakje in mijn mond kreeg. Bahbahbah. Ik heb de overschot van het miniblikje maar snel ergens in een vuilbak gedumpt. Ik voel die slok momenteel nog rondzwemmen in mijn maag. Yukkie.

Normaal gingen we deze avond naar beleuvenissen, maar met dit rotweer is onze goesting nogal sterk afgenomen. Denk dat we gezellig een filmpje gaan zien. Spijtig, want ik had Laïs anders wel graag aan het werk gezien. Nuja, ze zullen nog wel eens terugkomen.

Waar blijft de zomer?!?

Het moest zo zijn. Ik had nog maar net naar iedereen rondgebeld om onze afspraak voor Beleuvenissen af te bellen en in plaats daarvan samen naar de film te gaan toen de hemel open trok en zowaar de zon begon te schijnen. Nuja, voor hetzelfde geld valt een half uur later de regen opnieuw met bakken uit de hemel, dus toch maar besloten het daarbij te laten.

Mijn vriend had grote honger, dus zijn we iets gaan eten in het smakelijkste straatje van Leuven. Aangezien de regen wegbleef en we toch vlakbij de Oude Markt waren, hebben we nog het geluk gehad een paar nummers van Laïs mee te pikken. De dames waren zeer goed bij stem. Ik heb weinig tot geen valse klanken opgemerkt. De geluidskwaliteit was erg goed, de teksten zeer verstaanbaar en de dames zagen er sexy uit in hun zomerjurkjes. Alleen vond ik dat de dansjes soms nogal geforceerd overkwamen, maar dat is een detail.

Toen we eens op de Oude Markt aankomen waren, wilden we liever daar blijven om van de sfeer en de ambiance te genieten, maar dat was onmogelijk omdat we om kwart na tien afgesproken hadden aan de kinepolis en het is nogal onbeleefd om je vrienden zomaar in de steek te laten, nietwaar? En ach, een paar nummers Laïs is nog altijd beter dan helemaal geen Laïs.

Onderweg naar de kinepolis kwamen we natuurlijk een hoop bekenden tegen en ja dan moet een mens wat sociaal doen, he? Maar gelukkig waren we nog op tijd op onze afspraak (ik heb een hekel aan telaatkomers en probeer dan ook zelf altijd stipt op tijd te zijn). Na een korte discussie (de strijd ging tussen Batman en War of the Worlds) hebben we de knoop doorgehakt en zijn we War of the Worlds gaan zien.

Veel gekletter, veel dooie mensen, veel special effects, veel heen en weer geloop en veel Tom Cruise. Da’s in een notedop War of the Worlds. Pas op, het blijft een Spielberg film en dus wel de moeite van het bekijken waard. Ik vond sommige scènes echt angstaanjagend. Ik kon me de vrees en de wanhoop van de mensen, op de vlucht voor buitenaardse wezens die op technologisch vlak duidelijk superieur zijn, levendig voorstellen. Alleen dat einde, dat was er teveel aan. Voor mij hadden er een paar hoofdpersonen meer mogen sneuvelen. 😉

En nu moet ik dringend in bed kruipen, want morgen hebben we een superdrukke dag voor de boeg.

De Standaard heeft er een interessant artikel over. Dit bewijst nog maar eens de kracht van het medium internet.

Verder heb ik deze namiddag op het werk niet veel gedaan gekregen. Ik was te veel bezig met de toestanden in Londen. Iedereen trouwens. We hebben naar de uitzendingen van het journaal gekeken en dan besef je eens te meer dat een mens nergens meer veilig is. The world is a scary place. We better get used to it.

PS: Ik heb mijn handtas mét inhoud terug. Het enige wat ontbreekt is het cash geld dat erin stak.

Allez vooruit, net goed nieuws gekregen. (Dat mag ook wel eens.) Ze hebben mijn gepikte handtas in Zaventem teruggevonden. Jawel, u leest het goed. In Zaventem. Blijkbaar is op het eerste zicht alleen het geld eruit. De gsm zou er ook nog in zitten. Meer weet ik niet, want ik moet de handtas zelf nog gaan ophalen. Mijn vriend komt me seffens in Leuven aan het station ophalen en dan rijden we door naar Zaventem.

Dit klinkt niet goed.

Update (13.25u): De berichten die binnenlopen laten het ergste vermoeden. Voorlopig zijn er twee doden gemeld, maar ik heb zo’n flauw vermoeden dat het er wel eens veel meer kunnen worden. Alles wijst in de richting van aanslagen. Ik ben er serieus niet goed van.

En soms fotografeer je wat je eet.

Gisteren heeft het Europees Parlement het voorstel van richtlijn voor softwarepatenten met een duidelijke meerderheid verworpen. Een overwinning van de kleine actiecomités op de lobbyisten van de grote bedrijven en een goed teken voor het democratisch gehalte van Europa.

Grmbl. Mijn pseudo-vakantie is alvast slecht begonnen. Gisterenavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met een kameraad om iets te gaan eten in het Leuvense. Op zijn kosten, want wij hadden tijdens zijn afwezigheid een beetje op zijn appartement gepast (computers rebooten en post ophalen, voornamelijk).

Hij was een beetje aan de late kant, dus we hadden ons gezellig op een terrasje aan de Professor gezet en alvast een cocktail als aperitief gedronken. Toen onze vriend (laten we hem voor het gemak E noemen) aankwam, heeft hij nog een sapje gedronken en zijn we beginnen discussiëren over welk restaurant wij met onze klandizie zouden verblijden. E is een moeilijke eter, dus een geschikt restaurant vinden, is niet altijd even voor de hand liggend. Onze toch wel gewaagde keuze (E had dit restaurant nog nooit betreden) viel op de Kapsiki in de Parijsstraat.

Anyway. Het was een heerlijke maaltijd en met een lekker glas wijn erbij kwamen de gesprekken vlot op gang. De discussie dreigde even uit de hand te lopen toen E en ik over politiek begonnen, maar mijn vriend herinnerde ons eraan dat een vorig gesprek over ditzelfde onderwerp ook danig uit de hand gelopen was. 😉 Dus kozen we een ander onderwerp. Nog een dessertje om de maaltijd in stijl af te sluiten: een overheerlijke gekaramelliseerde ananas met citroensorbet voor mij, een crème brulée voor E en een caipirinha voor mijn vriend.

Tot dan toe niks aan de hand. Bij het vertrekken merkte ik echter dat mijn handtas nergens meer te bekennen was. Mijn mooie, splinternieuwe, knalroze handtas. En ik wist het direct: laten staan op het terras van de Professor. Mijn vriend en E zeiden dat ze zich niet konden herinneren dat ik een handtas bij had. Maar ik kon mij nog goed voor de geest halen dat ik mijn handtas in de stoel naast mij gezet had.

Enfin, dadelijk naar dat terras teruggekeerd, maar ondertussen waren er natuurlijk al enkele uren over gegaan. Geen spoor meer van mijn handtas (en geloof mij, dat knalroze valt op). Binnen gaan informeren of een eerlijke klant misschien mijn handtas had gevonden. Niks.

Ok, ik was niet honderd procent zeker dat ik mijn handtas wel degelijk bij mij had (laten we het steken op de vermoeidheid van de voorbije dagen), dus voor de zekerheid toch maar eens op ons appartementje gaan kijken. Niks natuurlijk. En daarna herinnerde ik mij weer dat ik nog naar kleingeld had gezocht om een ventje dat popcorn verkocht een euro te geven. Dus jawel, ik had mijn handtas wel degelijk op het terras laten staan. Stupid me.

Dus hup, voor de derde keer in 2005 (en we zijn nog niet eens in de helft) naar het politiekantoor. Aangifte doen. Papiertje krijgen en ondertussen mezelf vervloeken voor mijn slordigheid en onachtzaamheid. En ook een beetje de mensheid die zomaar andermans zaken wegneemt, terwijl iedereen weet dat het verlies van een portefeuille zo’n ellende is. Gelukkig zaten er geen sleutels in mijn handtas. Enkel mijn portefeuille en een gsm. De gsm was al oud en gebruikte ik toch niet zoveel, dus daar kan ik zonder. De portefeuille daarentegen.

Nu, ik hoop dat ik even veel geluk heb als de vorige twee keren en dat mijn portefeuille weer opduikt (ontdaan van bankkaarten en geld natuurlijk). Maar ik vrees er een beetje voor. De eerste twee maal werd ik bestolen door professionele dieven. Nu heeft waarschijnlijk iemand gewoon die handtas meegenomen die open en bloot lag te blinken op een stoel. Haal het geld en de gsm eruit en smijt de handtas in een afvalcontainer.

Allez, ik zit dus nu weer zonder papieren. Fun fun fun.

Ik weet dat ik soms kritiek heb op het overdreven aantal fait divers berichtjes in de Vlaamse pers, maar dit vond ik nu toch wel een grappig verhaal. Over broederliefde gesproken. 😉