Al de kaarten die vandaag (21 juli) worden verstuurd, moeten niet gefrankeerd worden. Cadeautje van de Post ter gelegenheid van de nationale feestdag.
Ik zal er zelf maar wat reclame voor maken, want buiten een klein berichtje in de Metro heb ik over deze actie bitter weinig gehoord en gezien. Misschien wilde de Post er ook niet ál te veel ruchtbaarheid aan geven. Kwestie van er niet te veel aan in te schieten. 😉
De Standaard Espresso geeft er na een half jaar de brui aan. Mijn voorspelling dat deze krant geen lang leven beschoren zou zijn, is dus uitgekomen. Het was voor mij zonneklaar dat dit experiment van de Standaard nooit zou kunnen optornen tegen het populaire en bovendien gratis verdeelde Metro-krantje. ‘t Is altijd leuk om gelijk te krijgen. 😉
Ben deze middag tijdens de middagpauze even naar de stad geweest. Het gonst hier in Brussel van de bedrijvigheid voor de festiviteiten ter gelegenheid van de nationale feestdag. En omdat niet alleen de 175ste verjaardag van mevrouw België, maar ook de 25ste verjaardag van mejuffrouw Federalisme gevierd wordt, zijn de feestelijkheden net iets groter opgevat dan de vorige jaren.
Alleen jammer dat ik mijn fototoestel thuis vergeten ben, anders had ik jullie een impressie kunnen geven van de recordpoging om de grootste fanfare ter wereld bijeen te krijgen (11.158 muzikanten is het streefdoel).
Hoi hoi trouwe lezers! (kuch kuch)
Jullie hebben nog een heleboel spectaculaire verhalen van mij te goed over de voorbije weekends. Ik heb de laatste dagen helaas extreem weinig tijd gehad om te bloggen. Iets waarover ik mij trouwens totaal niet schuldig voel. 
Maar laat ik eerst beginnen met het relaas van ons avondje uit gisteren. Mijn vriend en ik hadden afgesproken met een bevriend koppel om wat bij te praten onder het genot van spijs en drank. We zijn een nieuw Afrikaans restaurant gaan uitproberen: Isimbi op het Alfons Smetsplein. Het restaurant is zo nieuw dat het zelfs nog niet vermeld wordt op de site van de stad Leuven.
Isimbi is een aanrader voor wie houdt van spicy food en genoeg tijd heeft om zich niet te storen aan het Afrikaanse ritme waarop de bediening en het bereiden van de gerechten verloopt. Wij waren niet gehaast, dus ons stoorde het lange wachten niet zo erg, maar voor een snelle hap moet je niet bij Isimbi zijn. Ikzelf heb de antilope uitgeprobeerd en die was verrukkelijk: zacht vlees met een heerlijke saus en ietwat pikante groenten. Er stonden nog meer interessante gerechten op de kaart, dus we zullen nog eens terug moeten gaan. En voor de meisjes onder ons: het dessert met de veelbelovende naam “Meisjesdroom” is zeker een aanrader. 😉
En omdat we nu toch bezig waren met nieuwe ontdekkingen zijn we iets gaan drinken in een pas geopend café in de Muntstraat: Café Barcode. Zo nieuw dat hun site nog niet eens online is. 😉 Het interieur is helemaal ingericht in de stijl van de naam: een leuke combinatie van moderne lichteffecten en staal met oude houten plafonds en bakstenen muren. Jammer dat de stoelen die met haken aan het plafond hingen ingenomen waren, want die zagen er behoorlijk knus uit. Ik ben trouwens altijd al een fan van schommelen geweest. Café Barcode is wat mij betreft echt de moeite van een bezoekje waard. Bovendien serveren ze mijn favoriete cocktails: mojito, margarita en caipirinha. Wat wil een mens nog meer?
Nu heb ik al veel gezegd over de gelegenheden die wij bezocht hebben, maar weinig over de avond zelf. Wel, een belangrijk deel van de gesprekken ging natuurlijk over de aanstaande trouw van onze vrienden. Ze hebben mij zelfs gevraagd om een stukje tekst in de mis te lezen! Ik voelde mij echt vereerd! (Call me crazy, maar lezen in de mis is, sinds de tijd dat ik nog een klein meisje was, altijd al één van mijn hobby’s geweest. Zelfs nadat ik besefte dat het geloof niks voor mij was.)
Verder ging het over de gewone dingen des levens, zoals daar zijn: kindjes kopen, het werk, bouwen, huizen kopen en andere saaie dingen waar volwassenen over praten. Ja, we worden een dagje ouder en (helaas) kunnen we de grote mensen dingen niet langer meer ontwijken. Pas op, het was een aangenaam gesprek, maar ik mis de uitgelaten zotheid van onze studententijd, toen het leven nog avontuurlijk was en vol verrassingen zat. Nu zitten we vast in de routine van ons dagelijks bestaan en ik geraak daar maar niet aan gewend.
PS: En nu maar hopen dat de Isimbi en Café Barcode mijn blog lezen en mij als dank voor de goeie reclame wat willen sponsoren. 😉
Ik heb ergens een paar maanden geleden (djezus, blog ik al zo lang?) aangekondigd dat ik elke week een webcomic in het zonnetje zou zetten. Ik heb dat drie weken volgehouden en daarna ben ik die belofte rats vergeten.
Bij deze wil ik de draad opnieuw oppikken waar ik hem heb laten liggen. Ik weet niet of ik er elke week aan zal denken, maar ik zal toch mijn best doen.
Dus: webcomic van de week: Indershadows! Opgelet mensen, dit is géén lichtvoetige comic. Kathleen Jacques, de auteur, schuwt de zware thema’s niet: psychische stoornissen, zelfverminking, ongewenste zwangerschappen, sadistische praktijken, you name it,… Maar het is niet al kommer en kwel, er is genoeg liefde in deze comic aanwezig om een tegengewicht te bieden.
Het loont ook de moeite om eens door de archieven van Coolville (de voorloper van deze comic) te lopen, gewoon al om de enorme progressie in de tekenstijl van de artieste te aanschouwen. Het is niet nodig Coolville te lezen om Intershadows te kunnen volgen, maar het geeft soms wel interessante achtergrondinformatie over de hoofdrolspelers.
Veel lees- en kijkgenot!
Klassieke platenlabels hebben het niet voor de downloadactie van de BBC. Oneerlijke concurrentie, volgens hen. Dan wordt er al eens moeite gedaan om klassieke muziek dichter bij de mensen te brengen. Lang leve de BBC!
Of zoals ze in Londen zeggen: We’re not afraid.
Met dank aan de Standaard.
Het kan nooit kwaad de dingen een beetje te relativeren. 😉
Voor de mensen die er maar geen genoeg van krijgen, er staat een interessante tekst over digitale televisie op lvb.net. Of hoe digitaal soms met een serieuze korrel zout genomen met worden.