‘t Is met wat met al die baby’s, peuters en kleuters in onze omgeving. De ene wil maar niet leren lopen, de andere heeft last van allergiën allerhande en moet altijd een ademhalingsmasker in de buurt hebben en nog een andere pasgeborene wil niet langer dan één uur aan een stuk slapen. Een aantal ouders hebben al meer ziekenhuizen van binnen gezien dan hen lief is. Overgeven, koorts maken, virussen, infecties, you name it, they’ve got it. Neurologische onderzoeken omdat het kind zich te traag ontwikkelt. Bezoekjes aan de kinesist om de beweeglijkheid te stimuleren. Aiaiai, miserie.

En wat denkt mijn egoïstische ik dan: ben ik blij dat ik geen kinderen heb! Het enige waar ik over hoef te klagen is te veel (of te weinig) werk, mijn drukke bestaan en vervelende examens alhier en aldaar. I’m so lucky.