Bwahaha. Australische drugshonden werden afgericht om i.p.v. het verslavende witte goedje, talkpoeder op te sporen. Ik citeer uit het artikel van de BBC:

“They’re very good at detecting talcum powder,” joked Assistant Commissioner Paul Evans. “If there’s any missing kids, we’ll find them fairly quickly.”

Wat a mistaka to maka!

PS: Deze post neemt in geen gevel een standpunt in over de ernst van het verdwijnen van kinderen.

Wel, dit vindt ik nu eens echt een mooi verhaal. Leeftijdsverschillen, veroordelingen voor sex met minderjarigen en gevangenisstraffen ten spijt, hebben deze twee mensen mekaar nooit los gelaten. Een verhaal met een happy end. Mag ook wel eens.

Wist u het al? Kylie Minogue heeft kanker. Natuurlijk wist u dit al, want het heeft ongeveerd in elke krant en elk tijdschrift op de aardbol gestaan. Momenteel heeft Kylie een eerste operatie achter de rug en de berichten zijn positief. De kans dat ze zal genezen is groot.

Ik ben geen fan van Kylie, maar ik ben blij te lezen dat ze aan de beterhand is. Alleen stel ik me vragen bij de kranten en tijdschriften die dit nieuws brengen. Aan de ene kant is het goed dat er op grote schaal over borstkanker geschreven wordt, dit verhoogt de bewustwording rond deze ziekte en misschien zet dit meer vrouwen aan om zich vaker te laten onderzoeken. Want hoe vroeger deze ziekte ontdekt wordt, hoe groter de kans op genezen.

Aan de andere kant moet het ook niet leuk zijn om als zieke zo in het oog van een kleine mediastorm te staan. Ik zou het alvast niet appreciëren. Ik denk dat ik in dat geval vooral met rust gelaten zou willen worden. Maar ik ben Kylie niet. Juffrouw Minogue is al die aandacht ongetwijfeld gewoon (en als artieste leef je daar natuurlijk ook van) en misschien geven al die goede wensen haar wel een extra motivatie om tegen de woekerende cellen te vechten.

Anyway, good luck, Kylie. Vele vrouwen hebben voor jou tegen borstkanker gevochten en vele vechten er op dit moment nog tegen. Misschien kunnen zij troost of moed putten uit jouw verhaal.

Net terug van een bezoekje aan een pasgeboren baby. Een wolk van een kind, 53 centimeter en meer dan 4 kilo woog hij bij de geboorte. De ouders straalden letterlijk van trots.

En dan volgen natuurlijk de typische gesprekken die gevoerd worden op de kraamafdeling. “Hoe was de bevalling?” “Niet te veel afgezien?” “Heb je verdoving gevraagd?” “Is de kinderkamer al klaar?” “Hebben jullie lang moeten nadenken voor een naam?” “En wisten jullie wat het ging worden of was het een verrassing?” “En hoe voelen jullie je nu?” Na de zoveelste baby op rij (ja, in onze omgeving is een echte babyboom aan de gang) is er de originaliteit ver te zoeken.

Enfin, de volgende keer neem ik een cassetterecorder mee als ik op babybezoek ga. Of ik laat een voorgeprogrammeerde robot in mijn plaats laten gaan. 😉

De spelletjesavond was een groot succes! Veel gelachen, veel gedronken en (helaas) veel verloren (onder andere een aantal kledingstukken). Ik ga mijn pokerkunsten toch nog wat moeten bijschaven. 😉

En nu ga ik barbecuen! (Laat ons hopen dat de weergoden vanavond geen zin hebben in regen.)

Petje af voor schminksters en schoonheidsspecialisten aller landen. Gisteren heb ik zelf mijn eerste stapjes in de wereld van de artificiële schoonheid gezet. Een kennis van mij die voor fotograaf studeert, moest een opdracht maken rond het thema mode.

Met veel slinkse praat wist hij één van mijn vriendinnen over te halen om voor hem te poseren, zij het dan wel op voorwaarde dat ze niet herkenbaar zou zijn op de foto’s . Dus wat was de opzet van de fotoshoot? We zouden ons model-voor-één-dag helemaal wit schminken en haar ogen met een opvallend kleurtje in de verf zetten. En dit alles onder het mom van artisticiteit. 😉

Nu, dat klinkt heel gemakkelijk, maar eigenlijk heb ikzelf weinig tot geen ervaring met schminken. Ik doe zo nu en dan een beetje poeder op mijn gezicht en wat lippenstift en daar blijft het dan ook bij. Ik heb mezelf al wel eens door professionals laten opmaken (bij acties in de INNO), maar ik had nogal vaak last van kleine partikeltjes (ik vermoed van de mascara) die op slinkse wijze in mijn ogen terecht kwamen. Met als gevolg dat mijn ogen begonnen te tranen en het uiteindelijke resultaat van de schminkbeurt beslist suboptimaal was. 😉

Anyway, ik ga dus aan de slag met schmink, lippenstift en haarlak. (De fotograaf-in-spé wilde ook graag een wild kapsel.) Het aanbrengen van de witte laag schmink op het gezicht en het paars rond de ogen viel nog redelijk mee. Het aanbrengen van de lippenstift daarentegen was iets minder succesvol. Laat het ons erop houden dat ik een beetje buiten de lijntjes gekleurd heb. En dat haar, dat wilde ondanks al de lak (het gat in de ozonlaag is er door al mijn geknoei zeker groter op geworden) maar niet recht blijven staan.

Voor de rest hebben we natuurlijk heel veel gelachen. Vooral toen mijn vriendje (die zijn lot aan dat van mijn vriendin verbonden had: als zij zou poseren, dan hij ook) voor model moest spelen. Ik ben er zeker van dat het super sexy foto’s zullen worden! Vooral die waarbij hij poseert in een schort met daarop een foto van een dame in lingerie. 😉 Ik ben alvast benieuwd naar het resultaat.

En na dit avondje in de fotostudio, ben ik dus tot het inzicht gekomen dat een eventuele carrière in het beauty-wereldje niet aan mij besteed is. Gelukkig heb ik nooit ambities in die richting gehad.

Nu ga ik eens wat verder opruimen, want straks komen de eerste gasten voor de spelletjesavond.

Een vader die zijn eigen dochter en haar beste vriendin op een gruwelijke wijze afslacht. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Hoe kan iemand zo blind van razernij zijn dat hij zijn eigen vlees en bloed verschillende keren met een mes te lijf gaat? Het kan er bij mij gewoon niet in.

En nog een vraag die bij mij opkomt na het lezen van dit alles: wat bezielt een vrouw om de man die je met een kettingzaag achterna gezeten heeft, gewoon terug in huis te nemen? Is dat liefde of relatieverslaafdheid?

Weet je wat ergelijk is? Een collega die bijna drie kwartier met zijn vriendin aan de lijn hangt en ik die helaas een bureau met hem deel en daardoor veroordeeld ben tot het luisteren naar de lieve en opbeurende woordjes voor zijn schatteke. Kleffer dan klef. Hij gaat zelfs gezellig door met bellen als de baas binnen komt! Ik zou het niet durven, verdorie.

Nu moeten jullie ook niet denken dat ik heiliger ben dan de paus (hey, I’m not even catholic). Ik bel ook wel eens met mijn vriend, maar zo’n gesprek duurt meestal niet langer dan vijf minuten en dient gewoon om enkele concrete afspraken te maken i.v.m. de dagelijkse dingen des levens zoals daar zijn: naar de winkel gaan en afspreken welke trein dat we ‘s avonds nemen. Geen flauw gedoe. Daar krijg ik de kriebels van.

60 jaar en een paar dagen geleden, kwam er een einde aan de Tweede Wereldoorlog. Eén van de gruwelijkste en meest barbaarse oorlogen die de mensheid ooit gekend heeft. Op nooit geziene schaal werden mensen als slachtvee naar vernietigingskamers geleid. Ik ben in Auschwitz – Birkenau geweest en ik zal nooit de kilte vergeten die ik daar gevoeld heb. Met geen pen te beschrijven. Je moet er zelf gestaan hebben om het te begrijpen.

Laat me het erop houden dat het einde van WOII met recht en rede herdacht wordt. Voor Europa brak na het einde van deze oorlog een schitterende periode van welvaart aan. En we kunnen niet anders dan de dappere mannen en vrouwen die voor onze vrijheid gevochten hebben oneindig dankbaar zijn. Maar toch vind ik het goed tussen al dat feestgedruis ook eens een kritische noot te lezen.

Zo kunnen we nooit vergeten dat oorlog gruwel is en de mens verlaagt tot daden waar hij zichzelf in vredestijd waarschijnlijk nooit toe in staat zou achten.

Allez, ze hebben de ontsnapte verantwoordelijke voor de schietpartij maandagavond dan toch opnieuw opgepakt. Met dank aan een alerte burger.

Ik citeer even uit de Standaard:

De man kon vanmorgen in de Blijde Inkomststraat zonder problemen worden opgepakt na een tip van een alerte burger die vond dat de man zich verdacht gedroeg. Hij was inmiddels niet meer geboeid, droeg andere kleren evenals een zonnebril. Hij werd teruggebracht naar de gevangenis en inmiddels voorgeleid bij de Leuvense onderzoeksrechter met het oog op zijn gerechtelijke aanhouding.

Schouderklop voor de alerte burger. Alweer een slechte beurt voor de politie. Ik zou toch niet graag in de schoenen staan van de twee agenten die deze boef hebben laten ontsnappen. Iets zegt mij dat hun evaluatie dit jaar er niet zo schitterend uit zal zien. 😉