Toen ik daarstraks op de trein naar huis zat, vol ongeduld uitkijkend naar een bijslaap-weekend, bleef onze trein langer dan normaal stilstaan in het station van Schaarbeek. En dat is meestal geen goed teken… Nu dus ook niet. Na een tiental minuutjes stilstaan riep de treinconducteur het “goeie” nieuws af: een ongeval in Sint-Truiden, waardoor onze trein omgeleid moest worden via Vilvoorden en ongeveer een half uur later in Leuven zou aankomen. Nu, ik snap niet goed waarom die trein over Vilvoorde omgeleid moet worden als er in Sint-Truiden een ongeluk gebeurt, maar wie ben ik om aan de professionaliteit en goeie intenties van de NMBS-verkeersleiding te twijfelen?

Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet over treinproblemen hebben. Ik was niet echt gehaast om op tijd in Leuven te zijn en ik had een boekje van Salman Rushdie bij om mij bezig te houden, dus mij maakte die vertraging niet zoveel uit. Het viel me alleen op hoe iedereen nog geen seconde na de mededeling van de conducteur naar zijn of haar gsm greep en druk begon te bellen of sms’en met het thuisfront. Toch ongelooflijk hoe snel dat kleine toestelletje ingeburgerd geraakt is. Iets meer dan tien jaar geleden zouden al die forenzen met vertraging gewoon knarsetandend hun lot hebben moeten ondergaan zonder ook maar iemand op de hoogte te kunnen brengen. (De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zelf ook lang weigerachtig stond ten opzichte van de gsm. Vooral het aspect “altijd bereikbaar zijn” schrok mij af.)

Enfin, ik kijk al uit naar de dag waarop al de treinen met een internetconnectie uitgerust zullen zijn. 😉