Ha! Ik heb de 1163 pagina’s van Dostojevski’s De gebroeders Karamazov tot de laatste bladzijde doorworsteld! Na vijfhonderd pagina’s filosofische, psychologische en religieus getinte karakterschetsen, kwam er dan toch uiteindelijk vaart in het verhaal. En wat voor een vaart. Hoewel je vanaf het prille begin van de meer dan duizend bladzijden durende tocht weet hoe het boek zal eindigen, blijf je tegen beter weten in toch hopen op het tegenovergestelde. Vooral de beschrijving van het proces tegen Dimitri Karamazov is schitterend.

Wat mij het meest intrigeerde aan dit boek is de manier waarop Dostojevski oppervlakkig gezien een misdaadromannetje geschreven heeft, maar dit eigenlijk meer gebruikt als een kapstok om verschillende filosofische opvattingen over de toenmalige Russische samenleving aan op te hangen (en natuurlijk zijn de kiemen van het ontluikende communisme reeds voelbaar aanwezig). Een schitterend boek wat je tot nadenken aanzet. Eigenlijk verdient dit boek een tweede lezing alleen al om de filisofie dieper tot je door te laten dringen.

Maar ja, 1163 pagina’s, ‘t is toch wel veel, he?