‘t Zijn misschien vijgen na Pasen, maar ik wilde toch nog een paar woordjes kwijt over het huwelijk van de Britse troonopvolger en zijn maitresse-op-jaren.

Als ik het koningschap rationeel bekijk, kan ik niet anders dan toegeven dat dit een totaal absurd en voorbijgestreefd instituut is. Want wie kan heden ten dagen nog blijven volhouden dat iemand louter op grond van geboorte meer rechten kan laten gelden dan een ander? Volslagen achterhaald, helemaal mee eens.

Maar toch, een mens is geen rationeel wezen (al probeer ik dat zo goed mogelijk te verbergen), want ja, ook ik laat mijn ogen graag dwalen over de roddelblaadjes bij het aanschuiven aan de kassa in de Delhaize. En welke pagina’s bekijk ik met meer dan gewone interesse? Juist ja, die van de op de dool zijnde koningskinderen.

En zo heb ik vorige week mijn hartje kunnen ophalen aan het nieuws over Charles en Camilla. Hun huwelijksperikelen konden wedijveren met mening zeepverhaaltje. En dan haalden die kardinalen in Vaticaanstad het nog in hun hoofd om de paus uitgerekend op hun trouwdag-die-eigenlijk-al-dertig-jaar-eerder-had-moeten-plaatsvinden te plaatsen.

Arme Charles, arme Camilla. Maar zoals het hoort in een echt sprookje, heeft ook dit verhaal een happy end. En als je mijn mening wilt weten: die twee passen perfect bij elkaar. Camilla zag er werkelijk schitterend uit op haar grote dag-met-uitstel, ze had er dan ook lang genoeg op moeten wachten. En, laten we eerlijk zijn, eigenlijk was die Diana toch ook maar een beetje een seutje, nietwaar?

Lang leve de bruid en bruidegom! God save the queen! 😉