De vijf man en een paardekop die deze blog lezen hebben misschien al gemerkt dat de frequentie van mijn blogberichtjes wat is afgenomen. Dat komt doordat ik het de laatste tijd echt druk druk druk heb. Op het werk zijn we druk bezig met het testen van een splinternieuwe software-installatie en tijdens mijn schaarse vrije uurtjes hol ik van het ene etentje naar het andere trouwfeest met een tussenstop hier en daar in een gezellig cafétje. Ondertussen verzet ik nog wat werk voor mijn studentenvereniging en mijn lessen Italiaans en deze opsomming is alles behalve volledig.

Nu hoor ik jullie (zwaai naar mijn vijf trouwe lezers) al zeggen: “Dat doe je jezelf toch aan?” En natuurlijk hebben jullie overschot van gelijk. Er is niemand die mij ertoe dwingt mijn agenda zo overvol te plannen. Ik heb het nu eenmaal altijd al heel erg moeilijk gehad om “neen” te zeggen. En eerlijk is eerlijk, ik kick een beetje op volle agenda’s. Soms heb ik wel wat schrik dat mijn chronisch slaaptekort zich vroeg of laat zal wreken. En dat ik dan de rekening gepresenteerd zal krijgen. Maar die gedachten waaien meestal snel weer over en dan ga ik weer vrolijk verder.

Op naar het volgende feestje!

Dit berichtje stond vandaag in de Standaard. Ik heb mijn vriend alvast een set gewichtjes cadeau gedaan voor zijn verjaardag. 😉

Kom net terug van een trouwfeest van een studiekameraad ergens in het verre West-Vlaanderen. Ik heb mij enorm goed geamuseerd. Het eten was om duimen en vingers bij af te likken en d’r waren veel interessante mensen om mee te babbelen. De DJ had wel even problemen om het juiste genre te vinden, maar rond een uur of één begon het lekker te swingen. Omdat we veel te veel gegeten hadden, moesten we natuurlijk goed uit de bol gaan op de dansvloer om al die calorieën weg te werken.

Het enige minpuntje was dat het volk al erg vroeg naar huis begon te gaan. Om half één startte de grote leegloop. Mijn vriend en ik zijn ongeveer tot het laatste gebleven (een uur of drie) om vervolgens bloednuchter (ze stopten al met wijn schenken om elf uur) naar ons hotel te rijden. Alwaar we er al om negen uur uit moesten om te ontbijten…

Ik voel mij nu wel een beetje moe. (understatement)

Mijn vorig berichtje was waarlijk profetisch. Onze hooggeëerde gasten zijn dus gewoon vergeten dat ze vanavond bij ons verwacht werden. Zoiets zou mij nu NOOIT overkomen, he! Djezus. Na twintig minuten met rammelende magen naar ons voorgerecht te zitten staren hebben, heeft mijn vriend dan maar gebeld. En ze vielen dus totaal uit de lucht. “Hoe? Etentje? Bij jullie? Vandaag?”

Ik ben super pissed!! Super, super, super, super pissed.

En ‘t is natuurlijk veel te laat om nu nog andere gasten te vinden. Iedereen heeft al gegeten om negen uur.

Enfin, we hebben nu dus genoeg eten om er drie dagen van te eten. En die fles champagne die we koud hadden liggen, die drinken we dan maar met z’n tweetjes op. Neh!

We krijgen binnen een tiental minuutjes mensen te eten en ongelooflijk maar waar: alles is klaar! Geen last minute stress, geen groenten die nog gesneden moeten worden als de gasten al hier zijn. Al de kaarsjes branden. De tafel is gedekt. Het voorgerecht is klaar. Dit is te mooi om waar te zijn. Seffens ontploft de oven nog eens of zo…

Ik weet niet of jullie het je nog herinneren, maar een tijdje geleden is mijn portefeuille gestolen. Wel, ondertussen heb ik hem dus terug. Ik heb geen idee wie hem teruggevonden heeft, maar enkele dagen geleden lag er een brief in de brievenbus dat mijn “geldbeugel” per postpakket op de dienst bevolking van mijn gemeente was afgeleverd.

Om een lang verhaal kort te maken: er zat nog redelijk wat in, maar de dieven hebben toch een fijne slag geslagen.

Ontbreken: mijn identiteitskaart, bankkaart, treinabonnement, een bon de Delhaize van 5 euro, een bon van een klerenwinkel, 4 filmtickets en het sleuteltje van mijn fiets. En natuurlijk is al het geld weg.

Enfin, ik ben al blij dat ik mijn rijbewijs, studentenkaart en nog een heel rits andere dingen terug heb. Een onverwachte meevaller, want ik had de hoop al opgegeven ooit nog iets van de inhoud terug te zien.

Ben deze avond gaan badmintonnen met een heel goeie vriend. Een schat van een jongen en een waardig badmintonpartner op de koop toe. Jammer genoeg was er veel te veel badminton-hongerig volk komen opdagen voor de training. Hierdoor hebben we meer langs de kant gewacht tot er een veldje vrijkwam, dan dat we effectief gespeeld hebben. Dus hebben we maar van de nood een deugd gemaakt en een boom opgezet over de dingen des levens. Het deed echt goed om voor de verandering nog eens een diepgaand gesprek met iemand anders dan mijn vriend te hebben. Een aangename afwisseling voor de oppervlakkige gesprekken tijdens de middagpauze op het werk.

Goeie vrienden moet je koesteren.

Ik moet vannacht beslist een esoterische droom gehad hebben, want deze morgen werd ik wakker en spookten zowaar de tien geboden door mijn hoofd. Jawel, je leest het goed! En dat nog wel voor een fervent atheïst.

Blijkbaar heb ik in mijn dromen de godsdienstlessen uit het middelbaar zitten herkauwen. Of moet ik dit nu als een teken van boven zien? Word ik geroepen om het pad van de waarheid te bewandelen? Moet ik mij bevrijden van mijn aardse ketenen en mijn leven ten dienste stellen van een hoger doel? Of misschien zat ik gewoon met dat liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd:

En vergeet het vierde van de tien geboden
Die u als goed christen zeker kent

Kennen jullie ze eigenlijk nog? Die tien geboden? Allez kom, om het uit mijn systeem te krijgen:

Bovenal, bemin één God
Zweer niet ijdel, vloek noch spot
Heilig steeds de dag des Heren
Vader, moeder zult gij eren
Dood niet, geef geen ergenis
Doe nooit wat onkuisheid is
Vlucht het stelen en bedriegen
Ook de achterklap en ‘t liegen
Wees steeds kuis in uw gemoed
En begeer nooit iemands goed

That’s all folks!

Vandaag in de Metro: in 2004 is in de politiezone Leuven geen enkele verkeersdode gevallen. En dit zou vooral te danken zijn de verscherpte controles op overtredingen in combinatie met de beruchte flitspalen. Hopelijk stemmen deze cijfers de hardnekkige overtreders tot nadenken.

Neen, het is echt niet stoer om de snelheidsbeperkingen in de bebouwde kom te negeren. Nope, gsm-en achter het stuur hoort niet. Doe die gordel eens wat meer aan. Hoeveel spotjes met crash test dummies hebben jullie nodig om overtuigd te worden? Stop alstublieft eens wat meer aan zebrapaden. Voetgangers halen ook graag de andere kant van de weg. En een beetje hoffelijkheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

Enfin, het kan het veiligheidsgevoel in Leuven alleen maar ten goede komen. 😉

Even wat reclame maken voor een gezellig en redelijk nieuw café in het Leuvense: de PurPur. Momenteel valt er nog niet veel te beleven op hun website, maar laat dat je vooral niet tegenhouden om eens binnen te springen voor een overheerlijke smoothie of één van de vele smaken koffie. Ik heb mij laten vertellen dat die koffie echt wel de moeite is, maar kan dit niet bevestigen, omdat ik dat bittere zwarte goedje niet naar binnen gekapt krijg. De smooties zijn echter een absolute aanrader. Zalig!

Het interieur van de PurPur is volledig in roodtinten uitgewerkt en de zeteltjes en oude bioscoopstoelen zorgen voor een gezellig sfeertje. En, en, en, hét grootste pluspunt van dit café: het is volledig rookvrij! Jawel, u leest het goed. PurPur is één van de twee enige cafés in Leuven waar je zonder hinderlijke sigarettenrook van je drankje of snack kan genieten.

En nu het woord rookvrij dan toch gevallen is: mensen die ook zo’n hekel aan passief roken en stinkende kleren hebben, onderteken a.u.b. deze petitie.