Gisteren zijn mijn vriend en ik in de gietende regen het kunstwerk van Jan Fabre op het Ladeuzenplein in Leuven van dichterbij gaan bewonderen. De vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn drukte mij bij het reserveren van de tickets op het hart zeker een kwartier op voorhand aanwezig te zijn.

Brave burgers als wij zijn, stonden we mooi om twintig na negen (ok, niet helemaal een kwartier op voorhand, maar het regende echt wel hard) aan de kever in kwestie. Om aldaar een vlug vlug neergekrabbeld briefje te vinden dat de kever crew even weg was en om half negen terug zou zijn. Ok, geen probleem, een plas- en eetpauze wil ik die lieve mensen gerust gunnen. Helaas stonden de horloges van de kever crew duidelijk niet gelijk met de atoomklok, want ze verschenen pas om kwart voor negen ten tonele. Nu, normaal maal ik niet zozeer om een kwartiertje meer of minder, maar het gooooooooooooooooot echt wel water!

Enfin, we mochten na de natte wachtperiode dan toch als eersten in de hoogtewerker. We wilden eerst nog hoffelijk zijn door een stel met twee jonge kinderen voor te laten. Maar het dochtertje van het stel voelde zich niet helemaal zeker van haar stuk en keek graag even de kat uit de boom of de kever van de naald. Dus daar gingen we omhoog, samen met een schattig homokoppeltje dat eigenlijk meer oog had voor mekaar dan voor de kever. En jawel, ik heb van dichtbij kennis gemaakt met de kever en heb hem zelfs even over zijn vleugeltjes gestreeld!

Terug op de begaande grond zijn we dan snel naar huis gegaan voor een warme chocomelk. En ik moet zeggen, die chocomelk heeft gesmaakt!