Ik haat ziek zijn. Vooral ziek zijn met het weekend voor de deur. Misschien heeft mijn lichaam dan toch eindelijk wraak op mij genomen voor het schrijnende slaapgebrek waar ik al maanden mee leef. Of misschien ben ik iets te familiair geweest met een drager/draagster van ziektekiemen.

Wat er ook van zij, hier zit ik nu op mijn bureau vergeefs vechtend tegen een snotrivier en klinkend als een verkouden zeehond. En straks staat het weekend voor de deur. En zoals iedereen weet, gaat er niks boven ziek zijn in het weekend. Vooral niet als dat weekend al helemaal volgepland is.

Geen kusje wegens besmettingsgevaar.