Gisteren Pirates of the Caribbean gaan zien. En ik was ferm teleurgesteld. Waar ik mij de eerste piratenfilm herinnerde als een plezant uitje waarbij ik verschillende keren luidop heb kunnen lachen, viel er (voor mij) niet veel te lachen in deze film. En ‘t mag gezegd, de rest van de bomvolle filmzaal was ook verdacht stil. En door die verdomde cliffhanger ben ik nu zo ongeveer wel verplicht om het derde deel te gaan zien. Waarmee nog maar eens bewezen is dat meer speciale effecten en meer actie niet altijd een betere film tot gevolg hebben.

Voor en na de film ben ik dan nog in een ongelukkige discussie verzeild geraakt met kameraad H over Schindler’s List, een film die hoog op mijn lijstje beste films aller tijden staat. Nu moeten jullie weten dat ik altijd zeer hevige discussies met H heb over een zeer breed scala aan onderwerpen. En het gebeurt zelden tot nooit dat we het eens geraken over zo’n onderwerp. Gisteren meer van hetzelfde, al hield ik deze keer een onaangenaam gevoel over aan de hele discussie. Ik was zelfs helemaal niet meer in de stemming om nog iets te gaan drinken na de film. (Stel je voor!)