Deze foto’s zijn het resultaat van een wandelingetje tijdens mijn middagpauze in Brussel. Ik vond ze wel geslaagd.

Trash people veroveren de Brusselse Grote Markt

Een kunstwerk van de Duitse kunstenaar HA Schult

BBC-news link.
VRT-nieuws link.

En laat ik het dan vaak niet eens geweest zijn met zijn standpunten, de dood van Karol Wojtyla laat me toch niet onberoerd. Als mens en als paus heeft hij ongetwijfeld zijn stempel op de geschiedenis van de twintigste eeuw gedrukt.

En hoe kunnen we hem beter gedenken dan door een caipirinha te drinken ter zijner ere? Niet dat hij het nodig heeft, want zijn bedje in de hemel staat ongetwijfeld al klaar.

Meert transparante fun.

Maar toch niet tijdens de werkuren!! Nochtans was het daarnet bijna zover. Ik zit momenteel alleen op mijn bureau, want mijn collega heeft een dagje vrijaf. En bij het lezen van een (redelijk saai) artikel begon ik zowaar te knikkebollen. Mijn goede voornemens om elke dag op een deftig uur (lees vóór middernacht) in bed te liggen om zo wat te kunnen recupereren van de Romereis heb ik welgeteld twee dagen kunnen volhouden.

Gisteren ben ik naar een spelavond met wat vrienden geweest en aan het eind van de avond werd daar de wodkafles boven gehaald. En ja, als de drank is in de vrouw,… 😉 ‘t Is dus te laat geworden. (Maar ‘k heb wel gewonnen met Machiavelli en ‘t was de eerste keer dat ik dat speelde!) Laat ons het erop houden dat ik in een behoorlijk vrolijke stemming was toen ik naast mijn vriend in bed kroop (die er weer ongelooflijk sexy uit zag) en tja, wie gaat er dan al direct slapen? …

Het lijkt erop dat de uren van paus Johannes-Paulus II geteld zijn. Hij heeft gisteren de laatste sacramenten toegediend gekregen en zijn toestand wordt als kritiek omschreven. En deze morgen stond in de metro dat prins Albert de taken van zijn vader Rainier van Monaco heeft overgenomen, omdat diens gezondheidstoestand ook erg verslechterd is.

En ook al had ik soms de indruk dat deze heren het eeuwige leven gegund werd, zo blijkt maar eens te meer dat op ons aardbolletje niets eeuwig duurt. En dat is maar goed ook, want eerlijk is eerlijk: eeuwig leven, lijkt me dodelijk saai. Of zoals Queen (toen nog met Freddy) het zo mooi wist te verwoorden: Who wants to live forever?

En hiermee is dan eindelijk een einde gekomen aan een gerechtelijke lijdensweg van zeven jaar. Het recht heeft gezegevierd. Al de inspanningen van rechtse politici ten spijt.

Ik hoop dat haar ouders en familieleden erin slagen heel deze ellende achter zich te laten en hoop dat de krassen op hun ziel langzaamaan zullen helen. Ze hebben lang genoeg valse hoop gekoesterd. Terri’s bewustzijn is al vijftien jaar geleden gedoofd, haar lichaam is haar bewustzijn nu gevolgd.

Piazza di Spagna en heel veel volk (26 maart 2005)

Nog meer volk

Back from outer space, errr, from Rome, I mean. 😉

Eerste indrukken van Rome: volk, volk, volk en nog eens volk. Toeterende, verkeerslichten negerende auto’s, opdringerige verkopers en duizenden handtassen.

Hopelijk heb ik morgen meer tijd om wat uit te wijden over mijn belevenissen aldaar. Momenteel kan ik jullie alleen zeggen dat de paus niet is doodgevallen tijdens ons bezoekje. Alhoewel er genoeg cameraploegen kampeerden voor zijn stulpje “in het geval dat”.

Note to self: sleep is precious.

Binnen een zevental uur zullen ik en mijn vriendje ons ettelijke kilometers boven Europa bevinden. Op weg naar Rome, de Eeuwige Stad. En momenteel zit ik boordevol reisstress. Wat niet bepaald aangenaam is voor mijn vriendje want die heeft vanavond al een paar verwensingen naar zijn hoofd gekregen. Gelukkig kent hij mijn pre-reisbuien en houdt hij zich naar goeie gewoonte heel erg koest. This too shall pass.

‘k Weet het, ik hoef mij nergens over op te jagen. We hebben echt alles in onze valies zitten en Rome is nu niet bepaald een ontwikkelingsgebied. Dus wat we vergeten zijn, kunnen we daar nog altijd kopen. Het allerbelangrijkste, mijn lenzen, bril en lenzenproducten heb ik bij. Dus wat kan er nog mis gaan? Veel, volgens mijn overreagerende hersencellen. Ik leg vanalles klaar om het klaargelegde vlak daarna te verplaatsen en prompt niet meer te weten waar ik die spullen nu in godsnaam weer gelegd heb.

Stress stress stress.

En we zijn ook niet goed genoeg voorbereid! Nope, ik heb de reisgids maar één keer gelezen en we hebben helemaal nog niet besproken wat we morgen gaan bekijken. En wat als we door onze gebrekkige voorbereiding tot de conclusie komen dat een bepaald museum gesloten is net op de dag dat wij het willen bezoeken? En wat als die dag de laatste dag is? Dan heb ik dat niet gezien! Rampspoed! Geweeklaag! Tandengeknars!

En zo gaat dat maar door. ‘t Is echt om gek van te worden. Wedden dat ik vannacht geen oog dicht doe? Enfin, ik zal dan toch heerlijk slapen op het vliegtuig… 😉

Ik volg al geruime tijd met meer dan bijzondere aandacht de zaak Terri Schiavo en ben dan ook zeer verheugd te vernemen dat federale rechter James Whittemore vandaag besloten heeft dat de voedingstube niet teruggeplaatst mag worden.

Ik mag er zelf niet aan denken dat ik vijftien jaar als een plant zou moeten leven. Het idee alleen al bezorgd me koude rillingen. Tegelijkertijd gaat mijn hart ook uit naar de ouders, die al die jaren zijn blijven vechten voor het leven van hun dochter. Hun strijd is dapper, maar ik vrees dat ze voor de verkeerde zaak vechten. Hun dochter is immers al dood, het enige wat er nog overblijft van haar is een lege schil. Ik moet ook vermelden dat ze in al die jaren juridische strijd niet één keer het gelijk aan hun kant gekregen hebben.

Het siert de Amerikaans rechters dat zij zich niet laten vermurwen door de politieke druk die er bestaat vanuit rechts-conservatieve hoek. Ik denk dat in dit geval gezegd mag worden dat het recht heeft gezegevierd. Hopelijk wordt het beroep van de ouders nu ook afgewezen en duurt Terri’s doodstrijd niet te lang.