Foto die ik genomen heb tijdens het schitterende weekend van 24-25 september.

Trouwe lezers van mijn blog (/me zwaait eens naar die twee eenzamen) weten dat ik ‘s morgens beslist asociale trekjes vertoon. Tijdens mijn dagelijkse treinrit naar Brussel verstop ik mij het liefste achter mijn Metro-krantje en laat je mij bij voorkeur met rust. Ik wil nog wel groeten, maar verwacht geen hoogstaande conversaties van mij op zulk een ontieglijk vroeg uur.

Nu, vandaag was de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. ‘s Ochtends op het perron een kennis tegengekomen die ik al maanden niet meer gezien had. Een kennis die toevallig op de studiedienst van één of andere vakbond werkt. En aangezien het tegenwoordig drukke tijden zijn voor de vakbonden, was ik wel benieuwd naar zijn visie op de dingen. Altijd interessant om wat inside informatie te krijgen. En toen bleek dat hij ook Italiaans volgt aan het CLT (wel een jaartje hoger dan ikzelf), hadden we stof genoeg om over te praten. De treinrit vloog voorbij.

Bij het afstappen in Brussel struikelde ik vervolgens over een kennis die bij één of andere bank werkt. Ook even geïnformeerd naar zijn welzijn en een korte babbel met hem geslagen.

Nu heb ik beslist genoeg sociaal gedaan om er weer een paar maanden tegen te kunnen. 😉

U kijkt toch ook?

Update 11.20u: De site van Urania schijnt wel wat technische problemen te ondervinden.
Update 13.30u: Foto’s van de eclips op de BBCnews-site.

Ik heb het weekend overleefd, in tegenstelling tot deze onschuldigen op Bali. Extremisme is foei.

Het is nog niet helemaal officieel, maar het ziet ernaar uit dat Wallonië binnenkort opnieuw minister-president tegen tegen monsieur Di Rupo mag zeggen.

Na de make-over van de vrt-nieuwssite, nu ook een nieuwe look voor de Standaard. Een hele verbetering, vind ik persoonlijk. De site is gebruiksvriendelijker geworden en oogt modern. Dikke pluim voor de Standaard.

Nog een paar uurtjes en we zitten in de Ardennen! (Ja, ‘k weet het, het verslag van het vorige weekend is nog niet eens af, maar ik doe mijn best!) Ik heb er alvast zin in. In totaal zijn we met z’n twaalven en ‘t zijn allemaal toffe mensen (kan niet anders, want allemaal nichtjes en neefjes van mijn vriend). Nu alleen maar hopen dat het weer niet te veel spelbreker komt spelen.

Hoog tijd dat we allemaal vegetariër worden, dan kan onze veestapel afgebouwd worden. Totdat het zover is, voeren we ons Bella maar sojascheuten.

Deze namiddag heb ik een presentatie bijgewoond van een zwarte, vrouwelijke computerwetenschapper. Meteen de allereerste keer dat ik iemand tegenkom die deze eigenschappen in één persoon verenigt. En reken maar dat de mannen in de zaal aan haar lippen hingen (het waren dan ook heel sexy lippen). Alleen spijtig dat haar Engels zo slecht was. Ze had haar presentatie beter in het Frans gegeven. Nu moest je echt moeite doen om te verstaan wat voor interessante dingen ze zoal over IPv6 te verkondigen had.

Ok, hier komt dus het verslag van de laatste uurtjes van mijn zaterdagavond. Nog steeds gelukkig door het compliment van onze oud-voorzitter, doe ik mijn ander paar schoenen aan (tja, ik moest nog een heel eindje terugstappen naar het centrum van Leuven), geef iedereen nog een kus en vertrek.

Na een deugddoende wandeling kom ik bij ons appartementje aan en wat blijkt: sleutel vergeten. Nu, dat overkomt mij wel vaker (ik ben nogal verstrooid), maar meestal is mijn vriendje dan thuis of bevindt hij zich ergens in de buurt van Leuven. Nu zat hij dus in Nijle, toch een uurtje rijden.

Daar sta ik dus rond middernacht voor gesloten deur, in het weekend. Niemand in de omgeving bij wie ik even kon gaan aanbellen. En helemaal terugwandelen naar Heverlee zag ik ook niet direct zitten. Dus ik gebeld naar mijn vriendje om mij uit de nood te helpen. En gentleman die hij is, stond hij natuurlijk dadelijk klaar om mij te komen redden. Hij moest er wel zijn role playing buddies voor in de steek laten.

Nu moest ik alleen nog iets vinden om dat uur wachten te overbruggen, want een uur voor de deur blijven staan, leek me maar niks. In een plotseling helder moment herinnerde ik mij dat café de Reynaert niet al te ver van ons appartementje was. Dus heb ik voor het eerst in mijn leven een avond alleen op café doorgebracht, in het goeie gezelschap van twee margarita’s. Troost gezocht in de drank. 😉