Een webcomic van eigen bodem! En dan nog getekend door een vrouw! Als dat niet mooi is. 😉

Onder het motto, huil eens wat mee met de wolven in het bos, een dikke proficiat voor Herman van Wereldkeuken. Een zeer verdiende overwinning, als je het mij vraagt (wat u natuurlijk niet deed, maar dat zal mij niet tegenhouden mijn mening te verkondigen).

De eerste werkdag met de nieuwe NMBS-dienstregeling en mijn trein had gelijk al acht minuten vertraging…

De persoon die de valse biografie over John Seigenthaler op Wikipedia geplaatst heeft, heeft zich bekend gemaakt.

Zijn excuus:

“I had no idea that anybody ever relied on that for truthful information, considering the way that anybody in the world with a computer can put anything on it at any time.”

Hmm.

Gisteren naar het verjaardagsfeestje van een goeie vriendin geweest. Deze vriendin, verblijft ondertussen al iets meer dan anderhalf jaar in Italië, om aldaar veel geld te verdienen bij de Europese Commissie. Zo’n afstand is natuurlijk niet echt bevordelijk voor het onderhouden van de vriendschapsbanden. Gelukkig zakt ze af en toe nog eens af naar het Belgische en bestaan er talloze moderne communicatiemiddelen om het contact te onderhouden (irc, skype, instant messaging,…) /me loves the Internet!

Het feestje zelf was ok, maar ook niet meer dan dat. Niet zoveel volk, er werd niet uitbundig gedanst of in de drank gevlogen en om één uur begon de Grote Leegloop al. Neen, het was eerder een gezellig bijpraat-feestje. Niet dat ik iets tegen gezellig bijpraten heb, natuurlijk, maar het feestbeest in mij zit al een tijdje op haar honger.

Toch nog een valse noot: de bitcherige vriendin van een kameraad maakte haar naam van überbitch weer maar eens waar. Hoe iemand met zo’n mens kan samenleven, het blijft mij een raadsel.

Zowel voor mezelf als voor andere mensen.

Onder het motto: ken jezelf.

I’d like me some sushi!

Ik veronderstel dat de persoon die deze typfout gemaakt heeft, er wel een paar nachten niet goed van zal zijn…

En file 49 wordt voorgoed afgesloten.

Jaaaaaaaaaaaaaren geleden dat ik nog eens tijd vrijgemaakt heb om mijn ogen te laten nakijken. En ja, ik weet dat ik dat eigenlijk regelmatiger zou moeten doen. Een mens heeft immers maar één paar ogen. Wonderlijk genoeg deed het bezoekje aan de oogarts erg vertrouwd aan. Nog steeds veel te kleine lettertjes op een schermpje waar ik onmogelijk iets van kon maken, nog steeds verblindende lichtjes in mijn ogen en de oogdruppeltjes waren natuurlijk ook weer van de partij.

Nu, het goede nieuws is dat mijn ogen en lenzen nog perfect in orde zijn. Het slechte nieuws is dat ik mij weer een nieuw paar lenzen kan aanschaffen, want jawel, mijn zicht is er op achteruit gegaan. Geen grote verrassing, want ik kon al een tijdje de kleine lettertjes in de ppt-presentaties niet meer lezen. En achja, een halfje meer of minder, als je al zo slecht ziet als ik, dan lig je daar niet echt meer wakker van.