Kijk eens wie wij in Madrid zijn tegengekomen:

Dolfina, de vrucht van een onstuimige one-night-stand van Dolfie, mijn Romeins vriendje.

Jaja, ze heeft wat op zich laten wachten (meer dan een week te laat), maar deze namiddag is het eerste dochtertje van één van mijn beste vrienden geboren. En ze heeft een naam die verrassend goed op de mijne lijkt. Duidelijk mensen met goeie smaak. 😉

Als alles goed gaat, komen ze morgen al naar huis. Eens kijken of we morgen nog een gaatje vinden om even binnen te springen.

Zoals mijn vorige post al aangeeft, ben ik een gigantische fan van alles wat gratis is (hey, wie niet?). Dus toen ik tijdens het wachten in de veel te lange rij aan de VRG-cursusdienst, een affiche opmerkte voor een gratis film ter ere van 10 jaar Challenge, was ik er natuurlijk als de kippen bij om me in te schrijven. En omdat ik soms ook wel een beetje een sympathieke ben, heb ik natuurlijk al mijn vriendjes en vriendinnetjes laten weten dat ze gratis naar de film konden.

Dus stonden wij met een ganse bende (vijftien man of zo) mooi om kwart na zeven aan de Supercity om een goed plekje voor de film te bemachtigen. We waren goed op tijd, dus konden we fijn in het midden zitten. Voor de film werden ook nog eens 10 x 2 filmtickets verloot en ja, natuurlijk hadden drie personen uit ons groepje prijs. Je hebt zo van die dagen waarop alles meezit. 😉 ‘k Heb dan maar snel iemand gechanteerd om mij mee te nemen naar een volgende film met zijn gewonnen duoticket. 😉

En de film zelf? Wel, die was verrassend goed. De acteurs waren subliem. Jodie Foster, Denzel Washington, Willem Dafoe, Clive Owen, het zijn grote namen, die allemaal stuk voor stuk de pannen van het dak speelden. Het script was clever en het heen en weer springen tussen de actie en de daaropvolgende verhoren van de verdachten was goed gedaan. Er zaten zelfs enkele zeer komische momenten in de film. Geen flauwe grapjes zoals je vaak tegenkomt in een actiefilm, maar slimme observaties. Het grappigste moment van de film: de Sikh die men voor een Arabier houdt. Geweldig. (En ik ben echt een moeilijke als het op filmhumor aankomt.)

Niets dan lovende woorden voor Inside Man, dus. Gaat dat zien, u zal het zich niet beklagen.

Om de avond in stijl af te sluiten, zijn we dan nog een terrasje op de Oude Markt gaan doen (lang leve het warmere weer). Alwaar ik opeens een beetje in vakantiesfeer geraakte en uit pure zottigheid een fles Cava bestelde. Meer plezier met bubbels. 😉

Alleen het uit-het-bed-raken vanmorgen was ietsje pijnlijker.

Gisteren ben ik voor mijn werk naar dit event geweest. Helaas was het geen onverdeeld succes. Ware het niet voor de knappe hostessen (jaja, IT is nog steeds een mannenwereld), het overheerlijke eten (zalm! sushi! wokgerechten!), de leuke foto van mij en mijn collega, ter plekke geprint en van een mooi Out of the Box-kadertje voorzien, de aanwezige massagezetels, het leuke puzzeltje van Belgacom, de muntjes van Comparex en de rijkelijk vloeiende wijn, ‘t zou beslist een flop geweest zijn.

Allez, ‘t is te zeggen, ‘k heb mij dus wel goed geamuseerd, maar veel heb ik er niet van opgestoken. De sprekers waren niet allemaal even begeesterend (ik blijf beleefd) en de timing van het hele event liep al van bij het begin in het honderd. Bij de parallelle tracks was het daardoor onmogelijk om tussendoor van track te wisselen.

De locate was ook alles behalve ideaal. Nog nooit een zaal met zo’n verschrikkelijke akoestiek meegemaakt. Het was bij tijd en wijlen gewoon onmogelijk om de sprekers te verstaan door al het randlawaai dat aanwezig was. Randlawaai dat voor een deel veroorzaakt werd door de aanwezigen die liever wat babbelden onder het genot van een tas koffie of een glaasje wijn dan naar de presentaties te luisteren.

Bij de parallelle tracks kon je ook gezellig meeluisteren naar wat er in de aangrenzende tracks verteld werd. De verschillende ruimten waren namelijk alleen maar door een gordijn van mekaar gescheiden, wat niet echt bevorderlijk is voor een goeie geluidsisolatie. Zeer pijnlijk.

Als afsluiten was er nog een mystery gast aangekondigd en een party met danseressen (dansers, daar hadden ze waarschijnlijk niet aan gedacht) om ons te entertainen, maar dat heb ik toch maar aan mij voorbij laten gaan.

Ach ja, een dagje gratis vertier, dat kan geen kwaad op tijd en stond en de zalm was echt wel superlekker.

PS: Ik schat het percentage aanwezige vrouwen toch zeker op 15 procent…

Eén van mijn favoriete SF-schrijvers uit de tijd dat ik nog SF las (Hyperion!) gooit wat olie op het vuur.

Via.

Ik zeg altijd: de enige goeie deadline, is een uitgestelde deadline.

Tegen alle verwachtingen in, is het werkje dat tegen nu vrijdag af moest zijn en waar ik nog niks, nul de botten voor gedaan had, uitgesteld tot in mei. Party!

Net twee uur werkcollege achter de rug, waarvan we anderhalf uur gespendeerd hebben aan een groepsdiscussie over de spijtige dood van Joe, de jongen die vermoord werd voor een ocharme een mp3-speler. Heel erg natuurlijk, verschrikkelijk dat zoiets kan gebeuren in onze maatschappij, ben ik het volkomen mee eens. De daders moeten gepakt en gestraft worden.

Maar ik loop niet een uur vroeger weg op mijn werk om een groepsdiscussie zoals in het middelbaar te houden. Als ik dan toch die verplichte werkcolleges moet volgen, wil ik er wat bijleren ook. Over gerechtelijk privaatrecht of zo. Ik zeg maar wat.

Dan toch maar niet naar de BlogCom in Antwerpen te gaan. Omdat ik geen zin heb om mij helemaal naar Antwerpen te verplaatsen, ik eigenlijk gewoon nog heel erg moe ben van onze citytrip naar Madrid en ik veel meer zin heb om vrijdagavond in Leuven op mijn gemak iets te gaan drinken met vrienden. Niet dat ik eigenlijk tijd heb om iets te gaan drinken, want het hoopje “nog te maken werkjes” is weer wat aangegroeid… Ach ja, d’r gaat niets boven deadline stress. 😉

Oh well, denk niet echt dat ze mij gaan missen, daar in Antwerpen.

Meestal laat ik dit soort vraagjes links liggen, maar aangezien ik een geweldige fan ben van reizen, maak ik deze keer een uitzondering.

Noem alle landen op waar je ooit bent geweest.
Omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden:

(België, Egypte, Tunesië, Frankrijk, Oostenrijk, Tsjechië, Griekenland, Duitsland, Italië, Luxemburg, Polen, Nederland, Portugal, Spanje, Verenigd Koninkrijk, Thailand, Vaticaanstad en Zwitserland)

Wat was je leukste reiservaring?
Goh, het allerleukste moet toch de reis met mijn studiegenootjes naar Polen geweest zijn. We hebben daar met z’n allen de wodka-economie een flinke duw in de rug gegeven. En die avond in de Shakesbeere (yep, juist gespeld) is nog steeds legendarisch. Een meer dramatisch hoogtepunt van die reis was het bezoek aan Auschwitz-Birkenau, ik krijg nog steeds kippenvel als ik daaraan terug denk.

Op de tweede plaats staat de cruise die mijn vriend en ik in Egypte gemaakt hebben. De meest indrukwekkende gebouwen en tempels die ik in mijn hele leven gezien heb.

Noem vijf dingen of plaatsen die je in dit leven nog wilt zien.
Goh, maar vijf? Ik wil nog zoveel zien. Maar allez vooruit, een mens moet ergens beginnen:
– Machu picchu
– De pyramiden in Egypte (wij hebben op onze cruise alleen het zuiden bezocht)
– Moskou en Sint-Petersburg
– Japan
– Australië

Het strand, of de bergen? Of iets anders?
Toch wel het strand, denk ik. Ik ben een geweldige fan van de zee.

Ga je dit jaar op reis? Waarheen?
Wel, ik ben dus net terug van Madrid. Staan nog op het programma: het jaarlijks weekendje met de mensen van mijn irc-kanaal en een bezoekje aan de zus van mijn vriend die volgend academiejaar op Erasmus naar Polen gaat.

Met dank aan Tales from the crib.

Een selectie:

– Madrilenen verstaan geen Italiaans. En ‘t is niet dat ik het niet geprobeerd heb.

– Madrilenen zijn ongeveer de efficiëntste mensen op de aardbol (of dan toch op de delen van de aardbol die ik bezocht heb). Nog nooit zo snel bediend geweest in mijn leven.

– Processies zijn gewoon megahip en cool. Alleen zou ik toch vriendelijk bedanken voor de eer om zo’n beeld rond te dragen. Die dragers zagen eruit alsof ze hun persoonlijke kruisweg aan het afleggen waren. Let ook op voor Spaanse bomma’s: ga niet per ongeluk voor hen staan, want je wil zo’n bomma beslist niet kwaad krijgen. 😉

– Er hangen ongelooflijk veel schitterende kunstwerken in de Madrileense musea. Gaat dat zien, zou ik zo zeggen.

– Culinair was deze reis ook de moeite. Een greep uit wat we zoal geconsumeerd hebben:
Food: tapas in alle soorten en maten, paëlla (die jammer genoeg niet zo lekker was), Italiaans, Indisch en Japans (sushi! jay!). (Ik ben gewoon een grote fan van wereldkeuken.)
Drinks: sangria, cava (soort Spaanse schuimwijn), mojito en caipirinha. Ok, die twee laatste cocktails kan je bezwaarlijk typisch Spaans noemen, maar ze zijn wel serieus bezig met de wereld te veroveren.

– Aansluitend bij de culinaire opsomming hierboven, kan ik jullie meedelen dat oreja a la plancha varkensoren zijn en varkensoren zijn eigenlijk gewoon echt wel niet lekker.

– Het zat in Madrid vol met nepkrekels. Nepkrekels beginnen na een tijdje serieus op je zenuwen te werken. Weg met nepkrekels!

– Er zijn te veel mooie dingen in Madrid, waardoor ik nu meer dan een gigabyte aan foto’s moet verwerken en becommentariëren.